آقای یوسف مرادی چه کسی به آمریکایی‌ها نامه می‌نوشت؟

جعفر عبدالهی

آقای یوسف مرادی چند صباحی است به هر مناسبتی دوگانه ذهنی کدخدا و رعیت را برای همه چیز و همه کس به میان می‌آورد و مدتی است هم بر کیارستمی تمرکز کرده است و بی‌آنکه نقدی فنی و یا حتی محتوایی ارایه دهد موفقیت‌های کیارستمی در سینمای جهان را نوعی بله قربان گویی به‌‌ همان کدخدای ذهنش تعبیر می‌کند.
برای کسانی که از دیپلماسی و سینما فقط نام‌ها را شنیده باشند انتظاری بیش از این نمی‌رود. طیفی سیاسی که آقای مرادی از هواداران پروپاقرص آن‌ها محسوب می‌شود در عالم سیاست و در بالا‌ترین سطح مذاکرات در زمان صدارتشان در شورای امنیت ملی نیز نمایندگانی داشتند که چندان علمی به اصول اولیه دیپلماسی نداشتند و تنها دست اوردشان عکس‌های یادگاری با کا‌ترین اشتون بود. عملکرد آن تیم به حدی ضعیف و به دور از اصول اولیه دیپلماسی بود که علی اکبر ولایتی مشاور امور بین الملل مقام معظم رهبری در مناظره‌های انتخابات یازدهم ریاست جمهوری خطاب به آقای جلیلی گفت: مذاکره کلاس فلسفه و موعظه کردن نیست.
آقای مرادی عزیز سعی دارند با تقسیم بندی جوانان و نخبگان این مرز و بوم به خودی و غیر خودی و قرار دادن کسانی که او احتمالا نمی‌تواند با آثارشان ارتباط برقرار کند در دایره غیر خودی‌ها و معرفی کردن ان‌ها به عنوان شبه روشنفکر خود را روشنفکر جا بزند. و گمان می‌کنند با دو مقاله در دو سایت محلی می‌شود روشنفکر و نویسنده شد.
آقای مرادی با استدلالات درونی خودش خیلی راحت جریان «شبه روشنفکری» را تمام شده می‌داند و با معرفی برخی چهره‌ها فاتحه بقیه را قرائت می‌کند.
به تعبیر آقای مرادی همه‌ی اهالی سینما، موسیقی، ادبیات و… باید کر کره‌هایشان را پایین بکشند و آثار ده نمکی و علیرضا قزوه را کپی و پیست نمایند در حالی که این چهره‌ها هم بخشی از هنر و فرهنگ این مملکت هستند نه همه‌ی آن.
ملاک موفقیت برای یوسف مرادی و روزنامه‌های این طیف هرگز موفقیت در عرصه بین المللی نیست و برعکس هر هنرمند و یا ورزشکاری که در عرصه بین المللی موفقیتی حاصل کرد در راستای پروژه کدخدا و رعیت گام برداشته است و خلیی زود هم متهم به سیاه نمایی می‌شوند.
کاش آقای مرادی مراسم تشییع پیکر مرتضی پاشایی را به خاطر می‌آورد و می‌دید که جوانان برای این خواننده دست سوم پاپ چه می‌کردند و استقبال از آثاری که همین حالا از شاگردان شجریان در جامعه توزیع می‌شود را می‌دیدند.
آقای مرادی عزیز که احتمالا معیارشان برای موفقیت یک اثر سینمایی را توزیع مجانی آن اثر ضعیف در بین ادارات می‌داند بدون هیچ اطلاعی مدعی پایان جریان شبه روشنفکری یا روشنفکر نما‌ها (به قول آقای مرادی) می‌شود و به راحتی چشم بر چهره‌هایی همچون بهمن قبادی، جعفر پناهی، رخشان بنی اعتماد، اصغر فرهادی و… می‌بندد.
آقای مرادی که در همه‌ی موضوعات اظهار نظر می‌کند و حتی در حوزه ترور بیولوژیک نیز افاضات کار‌شناسانه داشته‌اند برای ظریف هم نسخه پیچی می‌کند و اصلا ظریف و عملکرد ظریف را یکی از عوامل شکل گیری دو گانه کدخدا -رعیت می‌داند. البته نقد ظریف و هر مدیر دیگری حق شهروندان است اما کاش نقد و اعتراض‌ها همراه با کمی مطالعه و تخصص می‌بود.
تاریخ خود منصفی خوبی برای قضاوت در مورد دکتر ظریف خواهد بود و به فراموشی زدن آقای مرادی چیزی از ارزش‌های اقای ظریف کم نخواهد کرد.
دکیر ظریف برای اولین بار است که با حفظ عزت در مقابل غرب می‌ایستد و تمام قد از منافع ملی کشور دفاع می‌کند به گونه‌ای که تاکنون بار‌ها ایشان و تیم مذاکره کننده مورد حمایت و تمجید مقام معظم رهبری قرار گرفته‌اند.

دغدغه‌مندی آقای مرادی و یا هر کس دیگری برای بحث عزت ستودنی است اما به شرطی که این دغدغه‌مندی واقعا از سر دغدغه باشد و نه همچون حسین شریعمتداری و کیهان فقط شکست تیم مذاکره کننده چون از ما نیستند مهم باشد. اگر قرار بر نبش تاریخ و بررسی موارد خدشه دار شدن عزت توسط دستگاه دیپلماسی باشد باید به یاد آقای مرادی آورد که این آقای احمدی‌نژاد رئیس جمهور محبوب شما بود که مدام با نامه نگاری و التزاع برای مذاکره و به قول خودش مناظره با رهبران آمریکا عزت را خدشه دار کرد و عمل و نامه او نه تنها قرابتی با روحیه انقلابی در عرصه دیپلماسی نداشت که نشانه‌هایی از پذیرش همین دوگانه آقای مرادی یعنی کدخدا- رعیت را در درون خود داشت و همه دست آورد آن دیپلماسی صندلی‌های خالی در حین سخنرانی ایشان بود. این در حالی است که در حال حاضر طرف امریکایی است که با نامه نگاری دنبال گرفتن وقت ملاقات با اقای روحانی است. در سال گذشته نیز بدون هماهنگی با وزیر امورخارجه ما رئیس جمهور ان‌ها در راهروهای سازمان ملل با اقای ظریف دیدار می‌کند.
آقای مرادی از یاد برده‌اند که در دولت محبوب ایشان بود که بر عزت وشرف مورد تاکید حضرت امام بر‌ای دستگاه دیپلماسی خدشه وارد شد؛ زمانی که آقای متکی وزیر امور خارجه در دولت قبل ساعت‌ها جلوی چادر معمر قذافی رئیس جمهور وقت لیبی انتظار ملاقات می‌کشید و بی‌انکه جوابی دریافت کند به تهران بازگشت.
و یا آن زمان به عزت و شرف ما خدشه وارد شد که اقای رئیس جمهور وقت بدون از مشورت و دور اندیشی خیلی هیجان زده گفت: ما اماده‌ایم تا امروز ظهر سفارتمان را در قاهره باز کنیم و هنوز که هنوز است هیچ جوابی مصر به این درخواست نسنجیده نداده است. و موارد بسیاری دیگر از این دست.
مردم خوب می‌دانند هر گز دغدغه عزت واقعی برای این جماعت مطرح نبوده است. عزت و تعاریف انتزاعی ان از سوی این طیف تنها دست آویزی برای تخریب دیگران بوده است. همین طیف چند وقت پیش و در کوران انتخابات دهم مجلس نیز مدعی بودند در دوران نمایندگی آقای زارع در بویراحمد عزت بویراحمد خدشه دار شده است و حتی یکی از نامزدهای هم فکر این طیف با صدای بلند می‌گفت ما روزی عالم را غارت کردیم و حالا عزتمان لگدکوب شده است. و خود آقای مرادی در مطلبی در‌‌ همان ایام به گونه‌ای بحث عزت را به تاریخ بازگشت داده بود که بوی خشونت و جنگ و قوم گرایی از آن مقاله بیرون می‌آمد و انگار انتخابات مجلس شورای اسلامی نبود بلکه قرار بود کدخدایی برای ایل معرفی کنند (ظاهرا آقای مرادی همیشه در کار کدخدا هستند).

منتقدین دلواپس ظریف و امثال کیارستمی که آن‌ها را به دلداگی به غرب و قدم برداشتن در مسیر غرب متهم می‌کنند در سطح کلان نیز نشان داده‌اند علی رغم این نوع از انتقادات بی‌پروا به قول غلام رضا تاجگردون که در اینستاگرامش نوشته بود: «آمانو را خیانتکار به ایران می‌دانند ولی می‌دوند باهاش عکس بگیرند! درست مثل کسانیکه روزی صدبار مرگ بر آمریکا می‌گن ولی آمال و آرزوشون اینه برای خودشون و بچه هاشون ویزای آمریکا بگیرن».
بد نیست برای اصلاح این نوع نگاه‌ها همه ما به جای کپی و پیست کردن و تهمت زدن به دیگران و اظهارات غیر کار‌شناسی کمی مطالعه کنیم، کتاب و مجله بخوانیم، فیلم نگاه کنیم و یکی دو سایت مخالف را هم مرور کنیم تا شاید متوجه شویم که دنیای امروز دهکده بسیار بزرگی است.