کره جنوبی و دروازه طلایی ١٠٠٠ میلیارد دلاری ایران

کشورهایی مانند کره جنوبی که تشنه ورود دوباره به بازار ایران هستند می دانند که گسترش روابط با ایران دروازه های طلایی جدیدی را به روی اقتصاد آنها خواهد گشود که ارزش آن بیش از ١٠٠٠ میلیارد دلار است.

به گزارش شانا، با امضای توافقنامه وین میان ایران و کشورهای ١ +۵ و ورود هیئتهای بلندپایه اروپایی و آسیایی جهت گسترش همکاریهای اقتصادی با ایران، این بار کره جنوبی در قالب هیئتهای جداگانه، مقامهای اقتصادی و سیاسی خود را به تهران اعزام می کند.
ایل هو یو، وزیر زمین، امور زیربنایی و حمل و نقل کره جنوبی با هیئت اقتصادی همراه به ایران سفر می کند و تقریبا با فاصله کوتاهی، سان جیک یون، معاون وزیر تجارت، صنعت و انرژی این کشور و یون بیونگ سه، وزیر امور خارجه کره جنوبی نیز به طور جداگانه همراه تعدادی از مقامات، تجار و بازرگانان مطرح این کشور به تهران سفر خواهند کرد.

تجارت خارجی ایران و کره جنوبی
ایران سومین بازار بزرگ صادراتی کره جنوبی در خاورمیانه محسوب می شود. صادرات کالای این کشور به ایران در سال ٢٠١١ به ۶ میلیارد دلار رسید اما با شدت گرفتن تحریمها رابطه تجاری دو کشور به سردی گرایید.
ارزش مبادلات غیرنفتی دو کشور در سال ٢٠١٣ معادل ۴,١ میلیارد دلار بوده است. از این میزان ٣۶٠ میلیون دلار صادرات ایران به جمهوری کره و ٣.٨ میلیارد دلار واردات از کره صورت گرفته است. با احتساب صادرات نفت خام، حجم تجارت دو کشور به ٩.٢ میلیارد دلار بالغ می‌شود.
کره جنوبی در ماه مه سال ٢٠١۵ میلادی – اردیبهشت و خردادماه سال ٩۴ – روزانه ١٢٨ هزار و ۴١ بشکه نفت خام از جمهوری اسلامی ایران وارد کرده است.

اقتصاد ایران
تولید ناخالص داخلی ایران ار سال ١٩٨٠ تا پایان ٢٠١۴ و در یک دوره ٣۴ ساله به تدریج از حدود ١٠١ میلیارد دلار به حدود ۴٠۴ میلیارد دلار بالغ شده است ( آمار صندوق بین المللی پول).
اما، کره ایها به خوبی می دانند که اقتصاد ۴٠٠ میلیارد دلاری ایران با منابع عظیم نفت و گاز و سرزمینی که در هارتلند انرژی جهان قرار گرفته است، با جمعیتی نزدیک به ٧٠ میلیون نفر و نیروی کار تحصیلکرده و پیشرفتهایی که در زمینه های صنعتی به دست آورده، مانند گذشته وابسته به مواد خام نیست.
ایران در صورت بازگشت مدیریت شده به عرصه تجارت بین الملل و برخورداری از دانش فنی و هایتکها، طی ده سال آینده توان افزایش تولید ناخالص داخلی خود را به بیش از ٢۵٠٠ میلیارد دلار دارد.
البته این مهم با رشد اقتصادی سالانه ٨ درصدی ممکن نیست. اما توان اقتصادی و تولید ناخالص داخلی ایران فراتر از ٣٧٠ یا ۴٠٠ میلیارد دلار است که امروز به عنوان پایه اقتصادی برای محاسبات آینده از آن استفاده می کنیم.
در این زمینه، صنایع نفت، گاز، پالایش و پتروشیمی ایران به همراه صنایع پایین دستی در بخش محصولات تکمیلی و نهایی نیازمند سرمایه گذاری خارجی بالغ بر ۶٠٠ میلیارد دلاری جهت نوسازی و توسعه و بهره مندی از دانش فنی و تکنولوژی ” های تک” دنیا هستند و در بخش شدت مصرف کارهای بسیاری باید صورت گیرد.
ایران برای پایین آوردن شدت انرژی باید همه کارخانه ها،کالاها و محصولات انرژی بر را که تاکنون از چین و هند وارد کرده و یا با استانداردهای بسیار پایین در داخل تولید شده است نوسازی کند و با نگاهی نو شروع به بازسازی اقتصاد و زیرساختهای آن بکند. در این بین کارخانه تولید پراید کره ای ها هم مستثنا نیست!.
علاوه بر این، صنایع خودروسازی، صنعت سیمان، صنعت فولاد، صنعت ساختمان، صنعت نساجی، صنایع تولیدکننده تجهیزات و لوازم خانگی، تجهیزات و محصولات مورد مصرف در صنعت برق و مخابرات و به طور کلی همه صنایعی که در ایران کار می کنند نیازمند بازنگری و سرمایه گذاری جدید هستند. اینها به جز مشکلاتی است که در نظام بانکی و بیمه ایران وجود دارد و باید اصلاح شود!.

اقتصاد کره جنوبی
در اوایل دهه ۶۰ اقتصاد کره‌جنوبی که دو جنگ جهانی و جنگ در شبه جزیره کره‌ را پشت سر گذاشته بود، از لحاظ تامین سرمایه، دانش فنی، نیروی انسانی، انرژی و مواد اولیه به شدت در مضیقه بود، اما دولتمردان این کشور برای عبور از اقتصاد جنگ‌زده آن زمان، نقشه صنعتی‌ شدن کره‌جنوبی را عملیاتی کردند.
روند توسعه در کره جنوبی در نیم قرن اخیر نشان می‌دهد که این کشور روی صنایع استراتژیک شامل فولاد، پتروشیمی، خودرو، کشتی‌سازی و الکترونیک سرمایه گذاری زیادی کرده است.
کره جنوبی در کمتر از سه دهه گذشته رشد اقتصادی باور نکردنی را تجربه کرده و به شکلی حیرت انگیز با ادغام در اقتصاد جهانی خود را به عنوان یک اقتصاد صنعتی با تکنولوژی بالا مطرح کرده است. این در حالی است که تولید ناخالص داخلی سرانه کره جنوبی در کمتر از چهار دهه گذشته با سطوح کشورهای فقیر آفریقا و آسیا قابل مقایسه بود.
کشور کره جنوبی با جمعیت ۴٩ میلیون نفری و تولید ناخالص داخلی یکهزار و ۴١٠ میلیارد دلاری در سال ٢٠١۴ از نرخ بیکاری پایین ٣,۵ درصدی برخوردار بوده است. جمعیت نیروی کار این کشور در پایان سال ٢٠١۴ حدود ٢۶.٣ میلیون نفر اعلام شده است.
به گزارش صندوق بین المللی پول، تولید ناخالص داخلی کره جنوبی از سال ١٩٨٠ تا پایان ٢٠١۴ و در یک دوره ٣۴ ساله به تدریج از نزدیک کمتر از ۶۵ میلیارد دلار به یکهزار و ۴١٠ میلیارد دلار افزایش یافته است که نشانگر کارآمدی و هوشمندی مدیران سیاسی و اقتصادی این کشور و سختکوشی نیروی کار در آن است. آنها با روی آوردن به توسعه همه جانبه، هزینه های نابسامانی سیاسی را به حداقل رساندند و در کنار آن توسعه صنعتی را در برنامه قرار دادند.
برابر آمارهای ثبت شده در مرکز اطلاعات و آمار آمریکا، درآمدهای بودجه ای دولت کره جنوبی در سال ٢٠١۴ حدود ٣۵١ میلیارد دلار و مخارج بودجه آن بالغ بر ٣٣٨ هزار میلیارد دلار بوده است. بدهی خارجی این کشور تا پایان ٣١ دسامبر ٢٠١۴ رقمی بالغ بر ۴٢۵ میلیارد دلار و ذخایر ارزی و طلای آن ٣۶۴ میلیارد دلار گزارش شده است.
در بخش تجارت خارجی، صادرات کره جنوبی در سال ٢٠١۴ حدود ۵٧٣ میلیارد دلار و واردات این کشور ۵٢۶ میلیارد دلار است.
عمده اقلام صادراتی کره جنوبی شامل مواردی مانند نیمه هادی ها، پتروشیمی، قطعات خودرو / خودرو، کشتی، تجهیزات ارتباطی بی سیم، صفحه نمایش، فولاد، لوازم الکترونیکی، پلاستیک و کامپیوتر می شود.
عمده صادرات کره جنوبی به کشورهای چین ٢۶,١ درصد، آمریکا١١.١ درصد ، ژاپن ۶.٢درصد و هنگ کنگ ۵ درصد صورت می گیرد.
عمده اقلام وارداتی کره جنوبی شامل مواردی مانند نفت خام / فرآورده های نفتی، نیمه هادی ها، گاز طبیعی، زغالسنگ، فولاد، رایانه، تجهیزات ارتباطی بی سیم، خودرو، مواد شیمیایی و منسوجات می شود.
عمده واردات کره جنوبی از کشورهای چین ١۶,١درصد، ژاپن ١١.۶درصد، آمریکا ٨.١درصد، عربستان ٧.٣ درصد، قطر ۵درصد و استرالیا ۴درصد صورت می گیرد.

در بخش انرژی
کره جنوبی در سال ٢٠١٣ بالغ بر ۵١٧ میلیارد کیلووات ساعت برق تولید کرده و مصرف برق این کشور حدود ۴٧۵ میلیارد کیلووات ساعت است. این کشور حدود ۶٩,۶ درصد از برق مورد استفاده خود را با استفاده از سوختهای فسیلی، حدود ٢۶.٨ درصد را از طریق سوخت هسته ای، حدود ١.٧ درصد آن را از طریق هیدرو الکتریک و ١.٩ درصد دیگر را از طریق دیگر انرژیهای تجدیدپذیر تامین می کند.
کره جنوبی تا پایان سال ٢٠١۴ از ذخایر نفت خام طبیعی برخوردار نبوده و نفتی تولید نکرده است. این کشور در سال ٢٠١۴ روزانه بیش از ٢,٩ میلیون بشکه نفت وارد کرده است.
تولید محصولات پالایشی کره جنوبی در سال ٢٠١٣ چیزی بالغ بر ٢,٧ میلیون بشکه در روز و مصرف آن نزدیک به ٢.٣ میلیون بشکه در روز گزارش شده است. در این سال کره جنوبی روزانه حدود ١.٢ میلیون بشکه محصولات پالایشی صادر و حدود ٩١٢ هزار بشکه در روز وارد کرده است.
ذخایر گاز طبیعی کره جنوبی تا ابتدای ژانویه ٢٠١۴ حدود ۵,٧ میلیارد مترمکعب اعلام شده است. تولید گازطبیعی این کشور در سال ٢٠١٣ چیزی بالغ بر ۵١۵ میلیون مترمکعب در سال اعلام شده است. کره جنوبی در این سال بیش از ۴۶ میلیون متر مکعب گاز وارد کرده است.

در پایان
ایران علاوه بر منابع عظیم انرژی و تنوع ذخایر معدنی ، از یک موقعیت استراتژیک ممتاز بهره مند است و با داشتن ١۵ مرز آبی و خاکی ، در چهارراه اروپا ، خاور نزدیک ، آسیای میانه و قفقاز قراردارد .
آنچه می‌تواند در تجربه توسعه کره جنوبی برای ایران آموزنده باشد در روشی است که ژاپنی ها هم برای “حرکت مداوم و تکاملی” به کار برده اند. کره ایها و ژاپنیها توانسته اند با آگاهی کامل از نقاط ضعف و قوت خود، عزم خود را برای دستیابی به هدف آرمانی کشور که همان “برتری و اقتدار کشور” بود، جزم کرده و پیامد تصمیم‌گیریهای خود را در مواجهه با چالشها پیش‌بینی کنند. با انگیزه قوی (غرور ملی)، بستر مناسب توسعه را ایجاد کردند و توانستند با هماهنگی و مدیریت صحیح منابع مادی، مالی و انسانی و با تصمیم‌گیری صحیح در مقابله با بحران و استفاده از فرصتها به آرمان خود دست یابند.
با توجه به این که ایران به “واردات مواد خام” از خارج نیاز ندارد، برخلاف الگوی چهار گزاره ای کره جنوبی و ژاپن، الگوی اقتصادی ایران می تواند مبتنی بر سه گزاره باشد: “تولید در وطن” به منظور “مصرف کالای ساخت داخل” و “صادرات کالای ساخت ایران” برای اعتلای نام ایران در دنیا.
براساس پژوهشهای” گلدمن ساکس “، ایران درصورت افزایش تولید ناخالص داخلی ، کاهش نرخ تورم و افزایش سطح فناوری و به طور مستمر درطی دو برنامه پنجساله موفق خواهد شد در سال ٢٠٢۵ میلادی با ٧١۶ میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی به جمع ٢٠ اقتصاد بزرگ دنیا ملحق شود و در رتبه ١۶ بعد از آمریکا ، چین ، ژاپن ، روسیه ، انگلستان ، فرانسه ، برزیل ، ایتالیا ، مکزیک ، کره جنوبی ، کانادا ، اندونزی و ترکیه قرار گیرد .
آنچه گفته شد خلاصه ای است از دلایلی که کشورهایی مانند کره جنوبی و دیگر کشورهای اروپایی و آمریکایی و آسیایی را تشنه ورود به ایران می کند و آنها می دانند که ورود به ایران دروازه های طلایی جدیدی را به روی اقتصاد آنها خواهد گشود که ارزش آن بیش از ١٠٠٠ میلیارد دلار است.