سلام
تحلیلی زیبایی بود.
چه کسانی به امام حسن (ع) گفتند یا مذل المؤمنین؟/یک طرف با علی و طرف دیگر بدون علی بود / از آن ها ده نفر رهایی نمی یابند و از شما هم ده نفر کشته نمی شوند
امیر مؤمنان علی(ع) برخاست و گفت: «من همواره دوست داشتم که کارم با شما بگذرد و خود همراه شما باشم… هان که من به راستی دیروز فرمانده مؤمنان بودم و امروز فرمانبر شده‌ام. من کسان را نهی می‌کردم و اینک کسان مرا نهی می‌کنند. اینک شما زندگی را خوش دارید و من یارای آن ندارم که شما را به ناخوشایندتان وا دارم».
کد خبر : 42810
تاریخ انتشار : جمعه ۱۷ فروردین ۱۳۹۷ - ۱۰:۵۲
کرونا :
امیرالمؤمنین(ع) پس از رسیدن به خلافت با سه دسته به جنگ پرداختند.
جنگ اول که با بیعت شکنان بود، و از آن تعبیر به جنگ جمل می شود؛
جنگ دوم نیز با سپاهیان معاویه بود، و با نام جنگ صفین معروف است؛
و جنگ سوم با خوارج بود که در تاریخ نام آن جنگ نهروان ثبت شده است.
اما جنگ صفین که دومین جنگ آن حضرت در دوران خلافتشان بود، در سال ۳۶ و یا ۳۷ هجری قمری روی داد. سبب این جنگ آن بود که امیرالمؤمنین(ع) پس از رسیدن به خلافت معاویه را به اطاعت و بیعت فراخواندند، و نمایندگانی را بسوی وی که حکومت شام را در دست داشت، فرستادند؛ ولی معاویه نه تنها از آن حضرت پیروی نکرد، و با ایشان بیعت ننمود، بلکه به مخالفت آشکار با آن حضرت پرداخت، و ایشان را متهم به قتل عثمان نمود، و با سخنانی واهی مردم شام را به ضد آن حضرت برانگیخت. او برای جنگ با آن حضرت لشکری را تدارک دید، و به سوی عراق حرکت کرد. امیرالمؤمنین(ع) نیز برای سرکوب لشکریان معاویه، لشکری فراهم ساختند.
این دو لشکر در صفین، که ناحیه ای در کنار رود فرات بود ـ (لغت نامه دهخدا، عنوان صفین) ـ با هم روبرو شدند، و در همین مکان جنگ سختی بین آنها درگرفت، که در تاریخ به جنگ صفین مشهور شد.
خطبه های حضرت امیرالمؤمنین(ع) در این باره به سه دسته تقسیم می شود:
۱٫ دسته ای از این خطبه ها مربوط به قبل از شروع جنگ است. خطبه های ۴۶، ۶۸ و ۵۵ از این نمونه خطبه هایند.
۲٫ خطبه هایی که در میدان جنگ از امیرالمؤمنین(ع) نقل شده است، همانند خطبه های ۵۱، ۵۴، ص۱۰۷٫
۳٫ خطبه ها و سخنانی که پس از پایان جنگ آن حضرت بیان فرمودند، مانند خطبه ۲، ۳۸ و ۴۱٫
در باره ماجرای این جنگ می توانید به کتاب زیر مراجعه کنید: پیکار صفین، تألیف سقر بن مزاحم، ترجمه ابوالقاسم پاینده، تهران، علمی فرهنگی.
به نیزه کردن قرآن
سپاهیان معاویه در پی حملات مالک اشتر، شکست را بسیار نزدیک میدیدند. معاویه برای راه چاره، دست به دامن عمرو عاص شد. به پیشنهاد عمرو و دستور معاویه، شامیان قرآنها را بر نیزه کردند و شعار دادند ای اهل عراق! حاکم بین ما کتاب خدا باشد. همچنین آمده است سپاهیان شام فریاد می‌زدند: ای گروه عرب! به زنان و دختران خود بیندیشید، اگر شما نابود شوید، فردا چه کسی در برابر رومیان و ترکان و پارسیان بجنگد؟!
امام علی(ع):
نَحْنُ النُّجَبَاءُ، وَ أَفْرَاطُنَا أَفْرَاطُ الْأَنْبِیَاءِ، حِزْبُنَا حِزْبُ اللَّهِ، وَ الْفِئَهُ الْبَاغِیَهُ حِزْبُ الشَّیْطَانِ، مَنْ سَاوَى بَیْنَنَا وَ بَیْنَ عَدُوِّنَا فَلَیْسَ مِنَّا
(ترجمه: ما برگزیدگانیم؛ و گذر از ما، گذر از پیامبران است؛ و حزب ما حزب خداست؛ و حزب گروه باغی، حزب شیطان است؛ و کسی که ما و دشمنمان را یکسان بداند، از ما نیست.)
ابن حنبل، فضائل امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب(ع)، ص۳۱۰.
واکنش امام علی(ع) و سپاهیانش
مردم در برابر علی برخاستند و گفتند: به دعوتی که آنان از تو کرده‌اند پاسخ گوی که به راستی ما نابود شده‌ایم. اشعث در میان سپاهیان امیرالمؤمنین علی(ع) نه تنها راضی به سکوت نبود، بلکه بیش از همه کس سخن از لزوم خاموش‌کردن آتش جنگ و گرایش به صلح می‌گفت؛ اما مالک اشتر که نظری جز ادامه جنگ نداشت، به دردمندیِ تمام خاموشی گزیده بود.
امیر مؤمنان علی(ع) برخاست و گفت: «من همواره دوست داشتم که کارم با شما بگذرد و خود همراه شما باشم… هان که من به راستی دیروز فرمانده مؤمنان بودم و امروز فرمانبر شده‌ام. من کسان را نهی می‌کردم و اینک کسان مرا نهی می‌کنند. اینک شما زندگی را خوش دارید و من یارای آن ندارم که شما را به ناخوشایندتان وا دارم».
چه کسانی به امام حسن (ع) گفتند یا مذل المؤمنین؟
کسانی که مالک اشتر را از امام علی بیشتر می پسندیدند در سال ۴۱ قمری امام حسن را مذل المومنین خطاب کردند و این روایتی است که این روزها در حال تکرار است و به نام انقلابیون نسبت داده می شود.
این موضوع از جمله موضوعاتی است که عده ای آن را وسیله قرار دادند، تا از این طریق شیعه را مورد حمله قرار دهند و بگویند شیعیان برای امامان و پیشوایان خویش حرمتی قائل نیستند. از این جهت موضوع فوق سزاوار تحقیق و بررسی است.
این مسئله در منابع شیعه و اهل سنت ذکر شده است، البته گاهی به افراد و اشخاص غیر معین و به صورت مجهول با عنوانی؛ مانند: «مردی این چنین گفته است»، یا «یکی از شیعیانش» یا «یکی از اصحابش» آمده است و گاهی نیز با اسامی اشخاص آمده است؛ مانند: «سفیان بن اللیل»، «مالک بن ضمره»، «حجر بن عدی»، «سلیمان بن صرد خزاعی» و «قیس بن سعد».
ما در خلال تحلیل و بررسی این موضوع اثبات خواهیم نمود که این مسئله تهمتی است ناروا در حق شیعه؛ چرا که شیعه امامان خویش را آن گونه شایسته اند گرامی می دارد. این از یک سو، از سویی دیگر، روایاتی که به بیان این مسئله پرداختند قابل اعتماد نیستند.
اگر از این دو مورد هم چشم پوشی کنیم، فردی که این سخن زشت از وی صادر شد، سفیان بن لیل است که وی شخصیت شناخته شده ای در میان شیعیان نیست، بر فرض این که وی شخصیت معروف در میان شیعه باشد، نهایت چیزی که در باره او گفته اند، این است که آدم خوبی است. بنابراین، این مسئله از دو جهت قابل پاسخ گویی است:
۱٫ کسی ادعا نکرده که تمام رجال شیعه از جهت تحمل، صبر و سجایای اخلاقی مساوی و در یک طراز اند. و همه بزرگان شیعه؛ مانند عمار یاسر، مالک اشتر و … هستند.
۲٫ شبیه آنچه را که این شخص در برابر امام حسن (ع) انجام داد، از برخی صحابه در برابر رسول الله (ص) نیز سر زد؛ مانند کسی که بر رسول الله (ص) در صلح حدیبه اعتراض کرد، یا کسی که به پیامبر (ص) که مجسمه عدالت است، گفت: ای محمد به عدالت رفتار کن!
یک طرف با علی و طرف دیگر بدون علی بود / از این مهلکه از آن ها ده نفر رهایی نمی یابند و از شما هم ده نفر کشته نمی شوند
باید بدانیم در هر جنگ، دو طرف داریم که نمونه ی بارز آن جنگ نهروان است که یک طرف با علی و طرف دیگر بدون علی بود.
گروهی که حکمیّت را نخست پذیرفته بودند و بعد پشیمان شدند و آن را بر خلاف قرآن و کفر می پنداشتند، وقاحت و بی شرمی را به جایی رساندند که به امام(علیه السلام) اصرار کردند که توبه نمایند وگرنه به نبرد با آن حضرت بر می خیزند!
«علی»(علیه السلام) که اختلاف شدید را در داخل لشکر ملاحظه کرد (و مشاهده نمود که منافقان پیوسته این آتش را دامن می زنند) دستور مراجعت به «کوفه» را صادر فرمود.
در «کوفه» دوازده هزار نفر از افراد لجوج و متعصّب، از مردم جدا شدند و به «حروراء» که قریه ای در دو میلی «کوفه» بود رفتند و به همین دلیل این گروه از خوارج، حروریّه نامیده شدند. سرانجام در سرزمین «نهروان» که در نزدیکی حروراء بود آماده جنگ شدند. عجب این که، در این نبرد شوم، در صفوف خوارج، بعضی از یاران دیرینه امام دیده می شدند; و نیز گروهی که از عبادت، پیشانی آنان پینه بسته بود و آهنگ تلاوت قرآن آنان در همه جا پیچیده بود قرار داشتند.
آنها در حقیقت عابدان خشک و نادان و احمقی بودند که به خاطر افراط آنها در چسبیدن به ظواهر دین و بی اعتنایی به حقیقت آن، «مارقین» نامیده شدند.
هنگامی که دو لشکر در مقابل هم قرار گرفتند، با مذاکره مکرّر به منظور ارشاد «خوارج» و با یک خطابه حساب شده، بسیار روشنگر و بیدار کننده امام(علیه السلام)، قشر عظیمی از لشکر مخالف که فریب خورده بودند جدا شدند و فریاد «التوبه التوبه یا امیرالمؤمنین» بلند کردند و از امام تقاضای عفو و بخشش نمودند و به این ترتیب هشت هزار نفر از سپاه دوازده هزار نفری آنان برگشتند (و طبق روایتی امام پرچمی در گوشه ای از میدان برافراشت و به توّابین دستور داد کنار آن پرچم قرار گیرند) و بعد از آن که از هدایت باقیمانده آن گروه لجوج و خشک و نادان مأیوس شد، چاره ای جز جنگ نمی دید; امّا در عین حال فرمود: «تا آنها آغاز به جنگ نکنند شما آغاز نکنید» همان کاری که در جنگ های «جمل و صفّین» انجام داد، او می خواست هرگز آغازگر جنگ نباشد.
سرانجام «خوارج» حمله را شروع کردند که با عکس العمل شدید و دفاع کوبنده لشکر امام روبه رو شدند و در مدّت کوتاهی تمام چهار هزار نفر ـ جز نه نفر که فرار نمودند ـ کشته شدند و از سپاه امام بیش از نه نفر کشته نشدند و صدق کلام آن حضرت که قبلا فرموده بود: «از این مهلکه از آن ها ده نفر رهایی نمی یابند و از شما هم ده نفر کشته نمی شوند» آشکار شد.
این جنگ در روز نهم ماه صفر (سال ۳۸ یا ۳۹) هجری واقع شد و تمام مدّت جنگ ساعتی بیش نبود.
نویسنده:
برچسب ها :
ناموجود- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 1 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۱