این تحلیل ،تحلیلی ست که محور اصلی آن رشد بیکاری در گچساران و «غیرواقعی بودن وعده‌ها» است.

تحلیل انتقادی: نشست‌هایی که بوی توسعه می‌دهند، اما سایه بیکاری را کوچک نمی‌کنند

نشست اخیر مسئولان دانشگاه آزاد، فرمانداری و امام‌جمعه گچساران، در ظاهر پر از امید، شعار و واژه‌های زیبا بود؛ «علم نافع»، «درخت امید توسعه»، «ماموریت‌گرایی در دانشگاه»، «اقدامات ارزشمند صنعتی» و ده‌ها عنوان دیگر که سال‌هاست شنیده‌ایم.
اما پرسش اصلی این است:
این نشست برای هزاران بیکار گچسارانی چه «خروجی واقعی» داشت؟

❗ ۱. وقتی آمار بیکاری هر روز می‌سوزاند، نشست‌های تشریفاتی کافی نیست

گچساران یکی از صنعتی‌ترین شهرستان‌های جنوب کشور است؛ نفت، گاز، پتروشیمی، پروژه‌های نیمه‌تمام، و در کنار آن نسلی گرفتار بیکاری مزمن.
در چنین وضعی، مردم انتظار داشتند این نشست، برنامه عملی، زمان‌بندی، عدد و ضمانت ارائه دهد.
اما آنچه گفته شد بیشتر شبیه یک «مراسم تقدیر از خود» بود تا یک جلسه بحران‌زدایی.

وقتی جوان گچسارانی با لیسانس، فوق‌لیسانس و حتی دکتری سال‌ها پشت درهای بسته شرکت‌های نفتی می‌ماند، دیگر شنیدن «نیروی انسانی مهم‌ترین سرمایه توسعه است» فرقی در زندگی او ایجاد نمی‌کند.

❗ ۲. از کلنگ‌زنی تا اشتغال؛ فاصله‌ای که در گچساران سال‌هاست پر نمی‌شود

در جلسه از پروژه‌هایی چون پالایشگاه، کارخانه شیشه، لوله‌سازی و نخلستان‌ها نام برده شد.
اما هیچ‌کس نگفت:

• این پروژه‌ها چند شغل واقعی ایجاد می‌کنند؟
• سهم جوان بومی چقدر است؟
• چه تضمینی هست که مثل پروژه‌های قبلی، نیرو از بیرون جذب نشود؟

گچساران از کلنگ‌زنی‌های پر سروصدا خسته است؛ مردم شغلی می‌خواهند که دست‌شان را بگیرد، نه تیتر رسانه‌ای که فقط دل‌شان را خوش کند.

❗ ۳. دانشگاه آزاد: مدرک بیشتر، شغل کمتر

رئیس دانشگاه از تربیت «نیروهای متخصص و متعهد» سخن گفت.
اما یک سؤال جدی اینجاست:
این حجم بالای فارغ‌التحصیلان دانشگاهی گچساران کجای صنعت و بازار کار جذب شده‌اند؟

تا زمانی‌که رشته‌ها براساس «جذب دانشجو» تعریف می‌شوند نه براساس «نیاز صنعت»،
و تا وقتی اولویت دانشگاه «درآمدزایی از شهریه» است نه ایجاد مهارت،
هیچ نشست و سخنرانی‌ای نمی‌تواند این چرخه بیکاری را متوقف کند.

❗ ۴. نقد فرماندار: درست اما ناکافی

فرماندار از «مدرک‌گرایی» انتقاد کرد.
ولی خودش بهتر از هر کسی می‌داند که مدرک‌گرایی پیامد نبود فرصت شغلی واقعی است.
وقتی در شهری صنعتی مثل گچساران، فرزند کارگر، فرزند کارمند و فرزند روستایی شغلی نمی‌یابند، طبیعی است که دانشگاه به تنها امید والدین تبدیل می‌شود—گرچه یک امید توخالی.

انتقاد از مردم راه‌حل نیست؛ اصلاح مدیریت، تخصیص بودجه، و تغییر مسیر استخدام‌ها راه‌حل است.

❗ ۵. واقعیت تلخ: جوانان ما در حال ترک شهر هستند

بیکاری در گچساران فقط یک عدد نیست؛
یک حذف آرام نسل است.
مهاجرت، افسردگی، شغل‌های بی‌ارتباط با تخصص، سرخوردگی عمومی…
این‌ها پیامدهایی است که هیچ‌کدام در این نشست نه دیده شد و نه حتی به آنها اشاره‌ای شد.

گچساران امروز فقط «پروژه» نمی‌خواهد؛
عدالت شغلی، فرصت برابر و تقسیم واقعی منابع می‌خواهد.

❗ ۶. امام‌جمعه از «علم متعهد» گفت؛ اما تعهد از مدیران شروع می‌شود

صحبت‌های ارزشمند امام‌جمعه درباره تربیت نیروی انسانی متعهد، مهم و درست است.
اما تجربه نشان داده که تعهد بدون ساختار شفاف، تبدیل به شعار می‌شود.
اگر قرار است «علم متعهد» داشته باشیم،
باید اول مدیریت متعهد داشته باشیم:
متعهد به شفافیت در استخدام،
متعهد به جلوگیری از رانت،
متعهد به پاسخگویی.

وگرنه «علم متعهد» فقط یک مفهوم کلی باقی می‌ماند.

🎯 جمع‌بندی:

نشست اخیر، با وجود ظاهر زیبا و سخنان قشنگ، نتوانست چشم‌انداز روشنی برای بیکاری در گچساران ارائه کند.
تا زمانی که:

🔸 برنامه عملی همراه با زمان‌بندی

🔸 ضمانت برای جذب نیروی بومی

🔸 بازنگری در رشته‌های دانشگاهی

🔸 شفافیت در استخدام‌ها

🔸 و انسجام واقعی دانشگاه–صنعت

ارائه نشود،
گچساران همچنان از «وعده» سیر می‌شود و از «بیکاری» رنج.

این شهر شغل می‌خواهد، نه شعار.
کارخانه می‌خواهد، نه کلنگ‌زنی.
شایسته‌سالاری می‌خواهد، نه نشستی که هیچ‌کس بعد از آن مسئولیت خروجی‌اش را برعهده نمی‌گیرد.

نویسنده:امین کائیدی شادگان