از نفت تا نان: امام‌جمعه گچساران فریاد بیکاری را تکرار کرد، اما گوش شنوایی نیست

از نفت تا نان: امام‌جمعه گچساران فریاد بیکاری را تکرار کرد، اما گوش شنوایی نیست

🔹 بیکاری؛ زخمی کهنه بر تن نفت‌خیز گچساران

امام‌جمعه گچساران در بخش چهارم خطبه‌ها با لحن صریح از تداوم بیکاری جوانان سخن گفت؛ دردی که سال‌هاست در سایه وعده‌های تکراری مسئولان درمان نشده است. هاشمی‌منش با بیان اینکه «کسی که نان شب ندارد، دنبال دین هم نمی‌رود»، عملاً زبان گویای مردمی شد که از ثروت سرشار شهرشان سهمی نمی‌برند.

گچساران، به‌عنوان پنجمین ابرمخزن نفتی جهان، هنوز درگیر نرخ بالای بیکاری است؛ تناقضی آشکار میان ثروت زیر زمین و فقر روی زمین. خطیب جمعه این درد را «زخم کهنه» خواند، اما آنچه جامعه انتظار دارد، درمان است نه صرفاً تکرارِ فریاد.

بیکاری در گچساران امروز فقط مسئله اقتصادی نیست، بلکه به بحرانی اجتماعی، اخلاقی و روانی تبدیل شده است. جوانی که تحصیل کرده و بی‌کار است، نه به کار، نه به ازدواج و نه به آینده امیدی ندارد. با وجود این واقعیت تلخ، هنوز از نهادهای مرتبط با نفت و گاز، برنامه‌ مشخصی برای جذب نیروی بومی دیده نمی‌شود.

لحن خطیب در این بخش اگرچه شجاعانه بود، اما پرسش اساسی این است: چرا تریبون نماز جمعه باید هر هفته از همان درد بگوید و همچنان همان درد باقی بماند؟
وقتی نهادهای اجرایی نسبت به این تذکرات بی‌تفاوت‌اند، باید پرسید سازوکار نظارت و پیگیری مصوبات خطبه‌ها کجاست؟ و چرا مسئله اشتغال، از حد شعار فراتر نمی‌رود؟

در حقیقت، اگر خطبه‌های جمعه قرار است «صدای مردم» باشد، باید این صدا شنیده شود و از سطح گفتار به مرحله اقدام و پاسخ‌گویی مسئولان برسد. در غیر این صورت، نماز جمعه فقط تریبونی برای بازگویی دردها خواهد ماند، نه درمان آن‌ها.

🔹 عدالت شهری؛ وعده‌ای در حد شعار

در بخش پنجم خطبه، امام‌جمعه گچساران با قدردانی از دولت بابت تسهیلات مسکن و ازدواج، بر ضرورت شفافیت، عدالت در خدمات شهری و حمایت اقتصادی از اقشار ضعیف تأکید کرد.
اما در واقعیت، آنچه مردم لمس می‌کنند با آنچه از تریبون گفته می‌شود فاصله زیادی دارد.

خطیب به درستی یادآور شد که محلات کم‌برخوردار نباید قربانی بی‌تفاوتی مدیریت شهری شوند. با این حال، عدالت شهری در گچساران هنوز به مفهوم واقعی خود نزدیک نشده است. کافی است نگاهی به بافت‌های فرسوده، کوچه‌های تاریک و خیابان‌های بدون آسفالت بیندازیم تا فاصله طبقاتی میان مرکز و حاشیه را ببینیم.

در حالی که برخی مناطق شهری با سرعت نوسازی و زیباسازی می‌شوند، حاشیه‌ها هنوز درگیر ابتدایی‌ترین نیازها هستند؛ از آب و فاضلاب گرفته تا روشنایی و امنیت. این نابرابری در خدمات، نشانه ضعف جدی در نظارت شورای شهر و شهرداری است.

از سوی دیگر، مطالبه امام‌جمعه درباره تسریع در پرداخت وام‌های ازدواج و تعهدات فرزندآوری درست و ضروری است، اما تا زمانی که اطلاعات شفاف و آمار دقیق از پرداخت‌ها منتشر نشود، اعتماد عمومی شکل نمی‌گیرد. مردم دیگر به وعده‌های بی‌پشتوانه واکنش احساسی نشان نمی‌دهند؛ آن‌ها عدد و نتیجه می‌خواهند، نه تکرار وعده‌ها.

به بیان دیگر، عدالت اجتماعی بدون پاسخ‌گویی، نظارت و شفافیت مالی فقط شعاری زیباست. در شرایط کنونی، مردم گچساران بیش از هر چیز، از مسئولان شهری و استانی رفتار میدانی و حضور واقعی در بین مردم می‌خواهند؛ نه بازدیدهای تشریفاتی و نه پروژه‌هایی که در حد تابلو باقی می‌مانند.

✍️ جمع‌بندی تحلیلی

دو بخش اقتصادی خطبه‌های نماز جمعه گچساران به روشنی نشان داد که امام‌جمعه شهرستان برخلاف برخی تریبون‌های صرفاً شعاری، به درد معیشت مردم واقف است؛ اما آنچه نیاز است، گذار از «تذکر اخلاقی» به «فشار اجرایی و مطالبه ساختاری» است.

تا زمانی که نماز جمعه صرفاً به گفتن درد بسنده کند و سازوکار پیگیری ایجاد نشود، بیکاری و بی‌عدالتی در گچساران همچنان تکرار خواهد شد؛ درست مثل هفته گذشته، و احتمالاً هفته آینده.

نویسنده:امین کائیدی شادگان