انواع مدیریت راههای مشخص تصمیم گیری‌ها در امور تحت امر است. طرق مختلف مدیریت می‌توانند بسته به عواملی تغییر کنند مانند حزب معرف، اهدافی که از کار انتظار میرود، تفاوت نیروی کار، و شخصیت و توانایی‌های مدیران. مدیران بحران به این معنی است که مدیر تصمیمهایش را انفرادی می‌گیرد، بدون توجه زیاد به زیر دستان.

اختصاصی کرونا

کد خبر : 17799

تاریخ انتشار : شنبه ۲۱ شهریور ۱۳۹۴ - ۱۶:۳۵

کرونا :

آیا این نوع مدیریت را در اطراف خود دیده اید؟! مدیران حزبی و غیر حزبی

مدیران بحران

به این معنی است که مدیر تصمیمهایش را انفرادی می‌گیرد، بدون توجه زیاد به زیر دستان. در نتیجه این تصمیمات مدیر هستند که نظر و شخصیت او را منعکس میکنند؛ و طبیعتا اگر مدیریت خوب باشد، می‌تواند تصویری از اعتماد به نفس را به وجود آورد. از طرفی دیگر زیر دستان ممکن است بیش از حد وابسته به مدیران شوند و احتمالا نظارت بیشتری لازم شود. مدیران بحران دو دسته اند:

مدیران دستوری : که تصمیمات را خودشان میگیرند و مدیران ارشد مورد قبول.
مدیران آسان گیر : که باز تصمیمات را خود میگیرند اما به زیر دستان در نحوه اجرایی کردن آن آزادی عمل میدهند.

مدیرانی هستند که مهار خودشان را معمولا بدست شرایط می سپارند منتظر می مانند تا اتفاقات رخ دهد بعد واکنش نشان دهند و نمونه مدیرانی هم که بر امور مدیریت بیشتری دارند ، حوادث را پیش بینی می کنند و خودشان را برای مدت زیادی در مدیریت حفظ می کنند.

آیا این نوع مدیریت را در اطراف خود دیده اید؟!

مدیران برنامه ریز

در واقع نوع شدید مدیریت برنامه ریز همان مدیریت بحران است اما تصمیمات به نحوی گرفته میشوند که رغبت کارکنان نیز مانند تجارت مورد توجه قرار میگیرند.

یک مثال خوب در این مورد : به این شکل که مدیر اکثر تصمیمات را به کارکنان شرح میدهد و از اینکه احتیاجات اجتماعی و تفریحی شان تامین است اطمینان حاصل میکند. این میتواند کمبود ایجاد انگیزه در کارمندان را که از سوی مدیریت بحران ایجاد میشود را تعدیل کند. ارتباط معمولاً از بالا به پایین است، فید بک و بازخوردی که به مدیر میرسد باعث تشویق و دلگرمی مدیر میشود. این نوع مدیریت آن زمان بیشترین تاثیرخود را دارد که وفاداری را در کارمند ایجاد میکند. مدیریت قشر فقیر، قدردانی از اهمیت دادن به نیازهای اجتماعی. عواملی هستند که این نوع مدیریت را در وابسته کردن کارکنان به مدیر شبیه مدیریت بحران میکنند.

این مدیران ۶۰ درصد وقت خود را به برنامه ریزی و ۴۰ درصد باقی مانده را به امور متداول اداری می پردازند و می توان گفت: این برنامه ریزی فقط برای کارهای متداول اداری است.

آیا این نوع مدیریت را در اطراف خود دیده اید؟!

مدیران ادارات پیچیده

در نوع ادارات پیچیده مدیر به کارکنان این اجازه را میدهد تا در تصمیم گیری شرکت کنند: در اینصورت تمامی تصمیمها با موافقت اکثریت همراه خواهند بود.

ارتباطات در هر دو جهت گسترده هستند (از کارکنان به مدیران و برعکس). این نوع مدیریت مخصوصا زمانی مفید است که بایستی تصمیمهای پیچیده ای گرفته شوند که به تعدادی امور تخصصی نیازمند هستند: برای مثال وقتی که یک سیستم جدید ICT نیاز به استقرار در مکانی دارد، و مدیر بالایی سواد کامپیوتری ندارد. از نقطه نظر کلی تجارت، رضایت از کار و کیفیت کار بهبود خواهد یافت.

هرچند فرآیند تصمیم گیری شدیداً کند میشود، و نیاز به جلب رضایت شاید از گرفتن “بهترین” تصمیم جلوگیری کند. و حتی به نقطه مقابل یک تصمیم خوب نایل شود. همانند مدیران بحران، مدیران ادارات پیچیده نیز به دو دسته تقسیم میشوند: یعنی: آسان گیر و دستوری.

این مدیران بیشتر فعالیتشان به درخواستهای دیگران صورت می گیرد و واکنش به وقایع دارند ولی تفاوت اینجاست که این وقایع در رسیدن مدیر به اهدافش مهم نیست و اهمیتی ندارد.

آیا این نوع مدیریت را در اطراف خود دیده اید؟!

مدریت آزاد یا سرگرم کننده

در نوع آزاد مدیریت، نقش مدیر جنبی است و کارمندان حوزه‌های کاری خود را مدیریت میکنند؛ بنابراین مدیر از وظایف کنار میرود و اقدامات ناهماهنگ رخ میدهد.

ارتباطات در این نوع افقی است. بدین معنی که در هر دو سو یکسان است، هرچند در قیاس با سایر انواع ارتباطات کمتری رخ میدهد.

این نوع مدیریت در گروههای حرفه ای و خلاق کارکنان بهترین حالت را ارایه میدهد، هرچند اکثرا عمدا رخ نمیدهد و خیلی ساده ناشی از یک مدیریت ضعیف است. این نهایتا به تضعیف تمرکز کارکنان و گم کردن هدف ختم میشود، که کم کم به نارضایتی هرچه بیشتر و تصویری ضعیف از شرکت ختم میشود.

این مدیران کارهایشان سرگرم کننده به نظر می رسند این مدیران اعتقاد دارند مدیریت زمان کار مهمی است ولی وقت گیر است و فعالیت هایی که این مدیران انجام می دهند نه مهمند و نه فوری.

آیا این نوع مدیریت را در اطراف خود دیده اید؟!

بنابر تعاریفی که از مدیریت ها وجود دارد مدیر کسی می تواند باشد که فعالیتهایش در چهارچوب مهم و غیر فوری باشد یعنی منافع و اهداف اداره اش را در اولویت قرار دهد.

ممکن است این نوع مدیریت خودخواهانه باشد اما ما نامش را بصورت دقیق تر می گزاریم مصلحت.

خیلی ها این را خودخواهی تلقی می کنند ولی شما این سوالات را از خود بپرسید:

اگر اداره ای به اهدافش نرسدچگونه با دیگران رفتار می کند؟

اگر اداره ای به اهدافش نرسد چه تاثیری بر دیگران می گذارد؟

اگر اداره ای به اهدافش نرسد احتمال کمک کردنش به دیگران چقدر است؟