احمدی نژاد «مسئله» است، صورت مسئله نیست که پاک شود!/ تجمع های احمدی نژادی تجمع های ۲۲ بهمنی است

جریان اصولگرایی این روزها اصلا حال و روز خوشی ندارد و در بیم و امید حیات و بقاست. شکست های متعدد  این جریان در سه انتخابات ریاست جمهوری، شورای شهر و مجلس شورای اسلامی چنان ضعفی را بر پیکر آن عارض کرده است که تنها ظهور یک منجی و سوپرمن است که می تواند دوباره آنها را از حالت اغما خارج کند و به حیات طبیعی خود بازگرداند.

بی تدبیری و بی تحلیلی اصولگرایان آنها را بر سر یک دو راهی قرار داده است؛ دوراهی نماندن و نماندن! آنها از یک سو بر طبل پیروزی در انتخابات مجلس می کوبند اما این حقیقت را هم نمی توانند کتمان کنند که بسیاری از نمایندگانی که با لیست آنها به مجلس راه یافته اند اصولگرایان بدلی هستند نه اصلی؛ بنابراین در انتخاب رئیس مجلس مجبورند به بازی دو سر برد اصلاح طلبان تن دهند و از بین دو نماینده آنها در تهران و قم، یکی را انتخاب کنند.

از سوی دیگر شیوخ اصولگرا به خوبی فهمیده اند که سهراب اصولگرایی در حال احتضار است و اگر هرچه سریعتر نوش دارو را به پیکر نحیف و نیمه جان او نرسانند باید برای همیشه غزل خداحافظی را با دنیای سیاست بخوانند. آنها وجود درد را به خوبی احساس کرده اند اما درمان را نه! آنها درمان را به دست همان رستم هایی سپرده اند که قبلا با خنجر تکبر و نادانی خود،  پهلوی اصولگرایی را دریده بودند پس عجیب نیست اگر این بار هم این پهلوان پنبه ها به جای نوش داروی تامل و تفکر، سم بغض و کینه را به خورد سهراب بدهند.

اصولگرایان هدایت و رهبری خود را بعضا به دست «ابوکینه ها» سپرده اند و این ابوکینه ها با غرور و خودخواهی خود عقل و چشم اصولگرایی را کور کرده اند. اینها همان با بصیرتانی بودند که با طرح براندازی دولت دهم در دوسال پایانی، سران اصولگرا را اقناع کردند که می توانند دولت یازدهم را به چنگ بیاورند اما این را هم نمی دانستند «ومکروا مکرالله والله خیر الماکرین!». آنها برای خوش رقصی و جلب رضایت دولتی ها،  برجامی شدند  و برجام را در ۲۰ دقیقه تصویب کردند اما مزد این دو رنگیشان را در انتخابات تهران گرفتند و حتی یک نفر از آنها هم مجوز ورود به مجلس را پیدا نکرد.

ثمره وجود آنها چیزی جز تفرقه و جدایی در بین نیروهای انقلاب نبوده است. برخی از اصولگرایان اگر تا دیروز عمل غیر انقلابی شان را با زبان انقلابیشان می پوشاندند اما امروز بدون هیچ واهمه ای عمل و زبانشان را یکی کرده اند و صدای پیر فتنه از حنجره شان شنیده می شود.

از وقتی که  پیر فتنه در آخرین اظهار فضلش اعلام کرده است که بعد از پایان  دولت احمدی نژاد دیگر می تواند با خیال راحت بمیرد؛ این جانفداهای حاج آقا پیام را به خوبی درک کرده اند و فشار به شورای نگهبان را شروع کرده اند تا خدای نکرده کابوس بازگشت احمدی نژاد به قدرت این خواب خوش را به مرگ دردناک تبدیل نکند.

اصولگرایان اگرچه هنوز در گیجی انتخابات ۷ اسفند به سر می برند اما حماسه مردم آمل و جیرفت در استقبال از احمدی نژاد آنها را گیج تر کرده است چرا که بر طبق تحلیل نفوذی ها عامل شکست آنها در سه انتخابات گذشته احمدی نژاد بوده است و بالطبع مردم باید از او فراری تر باشند تا اصولگرایان، اما الان با چشم های خود می بیند که مردم به آنها رای نمی دهند ولی عاشقانه از احمدی نژاد استقبال می کنند.

اصولگرایان و اصلاح طلبان چه بخواهند و چه نخواهند باید قبول کنند که «احمدی نژاد» دیگر به یک گفتمان تبدیل شده است و تلاش آنها برای انکار این واقعیت، دست و پا زدن های بیهوده است. آنها زمانی که درد ها و مشکلات مردم را از لیست مطالباتشان حذف کردند باید متوجه می شدند که سیل مردم به ناچار از رود خانه احمدی نژاد می گذرد و حالا آنها مجبورند یا با این سیل خروشان مردمی همراه شوند یا در آن غرق!

احمدی نژاد امروز دیگر متعلق به خودش نیست و از فردیت خودش خارج شده است و پرچم دار گفتمانی شده است که اگرچه تحلیلگران و رسانه ها هنوز مولفه های آن را مشخص نکرده اند یا نمی خواهند بکنند اما در یک کلمه می توان گفت از این گفتمان و جمعی که بر گرد آن حلقه زده است؛ بوی انقلاب اسلامی به مشام می رسد. تجمع های احمدی نژادی تجمع های ۲۲ بهمنی است و «مردم دوستی» و «مردم بینی»  فوت کوزه گری احمدی نژاد است که با آن این جماعت با سلایق و رنگ های متفاوت سیاسی را بر گرد خود جمع کرده است.

احمدی نژاد آینه ای است که کارگر، کشاورز، دانشجو، استاد دانشگاه، امام جماعت و… خودش را در آن می بیند. احمدی نژاد فریاد اعتراض است، اعتراضی که عاشقان انقلاب اسلامی بر سر نفوذی های جاخوش کرده در ساختارهای کشور فرود آورده اند.

نفوذی ها و استحاله شدگان قصد دارند آنچنان ساختارهای جمهوری اسلامی را تسخیر کنند که« انقلاب اسلامی» را در برابر «جمهوری اسلامی» قرار دهند و فرصت تنفس را از انقلاب اسلامی بگیرند. آنها حاکمیت را از حکومت گرفته اند و مردم هم به خوبی این مساله را درک کرده اند و دیگر به آنها باج نمی دهند و آنها را نماینده انقلاب اسلامی به شمار نمی آورند.

امروز روح انقلاب اسلامی از قفس تنگ ساختارها رها شده است و دوباره به مردم باز گشته است. انقلاب اسلامی را فقط باید در کلام رهبری و عمل مردمی مشاهده کرد و از دلباختگان غرب و راس امور هایی که دیگر تحت امور هم نیستند؛ نباید انتظار عمل انقلابی داشت.

احمدی نژاد امروز حکم بند میم وصیتنامه امام را دارد که مردم صدای اعتراض خود را از طریق او به خواص بی لیافت جا خوش کرده در برخی ساختارها می رسانند. شاید برخی از کسانی که در اردوگاه احمدی نژاد خیمه زده اند به فرماندهی او اعتقادی نداشته باشند اما این را هم خوب فهمیده اند که از اصولگرایان حکومتی و اصلاح طلبان ساختار شکن نباید انتظار اصلاح ساختار ها داشته باشند .

احمدی نژاد «صورت مسئله» نیست که اصلاح طلبان و اصولگرایان فکر کنند با پاک کردن او می توانند مردم را رام کنند، احمدی نژاد دیگر خودش به «مسئله» تبدیل شده است؛ مسئله عدالت خواهی، استکبار ستیزی، ساده زیستی، معنویت گرایی و… که مردم دولت او را نماد آن می دانند.

احمدی نژاد تهدید نیست که عده ای به دنبال حذف او هستند، او فرصت است؛ فرصتی که با آن می توان اعتقاد و اعتماد مردم به انقلاب اسلامی را دوباره در سطح بین المللی نشان داد. انقلاب اسلامی با احمدی نژاد می تواند مردم معترض را از افتادن در چاه ضد انقلاب های وطنی نجات دهد و دوباره به آغوش انقلاب برگرداند.

اصولگرایان هم اگر کمی زیرک باشند و باکنار زدن ابوکینه ها، چشم های خود را باز کنند می توانند نجات یابند در غیر این صورت باید منتظر شرایطی به مراتب بغرنج تر باشند.

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان

نویسنده: