ذبح دانش اندوزی در قتلگاه بی سوادی/ وقتی تب مدرک گرایی در قالب مادیات رنگ می بازد

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از چهارفصل؛ با نگاهی به گذشته و تفسیر دانش و علم در جامعه و خانواده ها می توان والای برتر و دانش اندوزی را بهتر ترجمه نمود و به این مهم پی ببریم که مدرک گرفتن در مقاطع گوناگون دارای قرب و منزلت خاصی بود. سطح کیفی و کمی علم و ارتقاء به مدارج علمی بالاتر در نوع خودش آنقدر درای قرب و منزلت بود که می توان برای رسیدن به این درجه های علمی را به عنوان هفت خان رستم تلقی نمود که برای عبور از آنها باید جهد و تلاش بسیاری نمود.

هرچه زمان به جلو حرکت می کند عقربه های ساعت خلاف حرکت علمی در اکثر دانشگاهها و موسسات عالی را نشان می دهد و با یک رکود نسبی و سایه افکندن بر منزلت علم و دانش اندوزی این مراکز علمی به کانون مدرک گرایی تبدیل می گردد. جایی که دانشگاه باید مامن و پناهگاه تک تک واژه های علمی باشد، این روزها به دلیل عدم برخورداری از کفالت علمی و همینطور صیانت نکردن از مقوله دانش اندوزی در بدترین وضعیت کسالت وار خود بسر می برد.

امروز به هرجا گامی می نهیم بنرهای تبلیغاتی و پارچه نوشته هایی می بینیم که برای بدست مدرک فقط پول و سرمایه های مادی در مراکز دانشگاهی و موسسات علمی لحاظ می گردد غافل از اینکه این راهکار می تواند در آینده نه چندان دور و با فاصله گرفتن مدرک های قدیمی با نوع جدیدش به اتفاق فاجعه ای منجر گردد که در اصل باید به ذبح علم وسواد در قتلگاه بی عدالتی به نحوه آموزش آن استناد نمود.

این حکایت خیلی از فارغ‌التحصیلان امروزی است، جوانانی که با سودای مدرک پا در دانشگاه‌ها گذاشتند و نتیجه‌اش شد آمار بالای فارغ‌التحصیلان بیکار. اوایل لیسانس بود، بعد فوق‌لیسانس آخر هم رسید به دکترا! سیر مدرک‌گرایی روزبه‌روز همزمان اوج می‌یرد و همزمان با این اوج‌گیری از ارزش مدرک‌های تحصیلی کاسته می‌شود و امروزه کار به جایی رسیده که دیگر نه لیسانسیه‌ها ارج و قرب سابق را دارند و نه حتی به کمتر از آن راضی می‌شوند!

 یکی از بزرگترین تبعات این مدرک‌گرایی که در جامعه نمود عینی هم پیدا کرده این است که دیگر کسی حاضر نمی‌شود با وجود داشتن مدرک تحصیلی بالا کار خدماتی یا حتی با شأن و منزلت متوسط انجام دهد، همه خواهان میزی هستند که شأن مدرک تحصیل‌شان حفظ شود و کارهای دیگر هم لابد بماند برای بقیه، همان بقیه‌ای که نخواسته‌اند تمام عمر و زندگی‌شان را پشت صندلی‌های دانشگاه بگذرانند و به مدارج معمولی‌تر هم راضی شده‌اند، همان بقیه‌ای که بنابر آمارهای رسمی هم روزبه‌روز تعدادشان درحال کاهش است.

طبق گزارش‌ها، ایران ۵ برابر کشورهای پیشرفته دنیا دانشگاه دارد. ٢‌هزار و ۶۴٠ دانشگاه در کشورمان وجود دارد و این آمار به قدری بالاست که حتی دو کشور پرجمعیت آسیایی یعنی چین و هند در رده‌های پایین‌تری از ایران قرار دارند. علی ربیعی، وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای چندمین بار از زمان حضورش در این وزارتخانه نسبت به آمار بالای بیکاری جوانان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی اخطار داد.

به نقل از وزیر تعاون و کار و امور اجتماعی،نرخ بیکاری تحصیلکرده‌های دانشگاهی در بعضی از شهرهای کشور به ۴۰‌درصد هم می‌رسد. در حال‌حاضر براساس آمارهای ارایه‌شده در شورایعالی اشتغال، نرخ بیکاری جوانان٢۴ ‌درصد است که با توجه به نرخ بیکاری ۲/۱۲‌درصد کل کشور، نرخ بیکاری جوانان بیش از دو برابر نرخ بیکاری کل کشور است.

آنچه مسلم است این‌که تب تند مدرک‌گرایی از مدت‌ها پیش به جان جامعه افتاده و روز‌به‌روز هم داغ‌تر می‌شود. هرروز آمار مربوط به تعداد فارغ‌التحصیلان بالا می‌رود و به موازات آن بیکاری نه‌تنها کاهش نمی‌یابد، بلکه بنابر آمارها روزبه‌روز افزایش هم می‌یابد. حالا باید دید که سر این رشته دراز به کجا خواهد رسید و این وضعیت تا کجا و به چه شرایطی پیش خواهد رفت؟

به هرحال؛ به نظر می رسد تب مدرک گرایی در سطح کشور به عنوان فراهم آوردن بیش از پیش آمار بیکاران و فارغ التحصیلان بی تجربه و برخوردار نبودن از فنون افزوده است و رد این ره آورد ویران کننده سطح علم و دانش اندوزی آنچه را متاسفانه موسسات علمی ملاک قرار داده اند همانا دریافت سود بیشتر برای ارائه مدرک های گاها غیرحضوری بر سر درس و کتابت اهتمام ورزیده می شود.

باشد مسئولان و متولیان امر قبل از اینکه به فکر مدرک و مدرک گرایی برای جامعه بخصوص جوانان این مرز و بوم باشند راهکاری بیاندیشند تا بعد از اخذ مدرک مورد نظر جامعه بیکاران ما سیر صعودی خود را طی ننماید که در ادامه می تواند به بحرانی ترین موضوع چالش برانگیز کشور مبدل گردد که این روزها بوی آن تا فرسنگها دورتر به مشام می رسد.

انتهای پیام /