خیالتون راحت، همون جا پارک کنید، فقط به تابلو دست نزنید!!!

من یکی از هموطنان دارای معلولیت شما هستم، میدونید که ۱۵% افراد جامعه ما شامل افراد دارای معلولیت هست؟

البته من هم مثل بسیاری از شماها روزی سلامتی کامل داشتم و بسیار پر جنب و جوش و فعال بودم.

سال ها پیش در عنفوان جوانی (۱۸ سالگی) بر اثر حادثه ای ناشی از خطای دیگران در یک لحظه دچار حادثه شدم و به ناچار درحال حاضر از صندلی چرخدار استفاده می کنم.

از اونجا که خارج از حوصله خواهد بود ، از بیان رنج ها و دردهایی که کشیدم صرف نظر می کنم و خلاصه میگم که سال ها طول کشید تا بتونم شرایط زندگی جدیدم را بپذیرم و با واقعیت کنار بیام.

اما اون حادثه نقطه عطفی بود در زندگی من تا نگاهم را به زندگی تغییر بدم. الان زندگی را همچون جاده پر پیچ و خمی تصور می کنم که هیچکس از پشت پیچ بعدی خبر نداره و همونطور که ممکنه در پس اون پیچ ، جاده زندگیمو ن از کنار یک جنگل زیبا و سرسبز که رودی زلال از وسط اون جاریه بگذره، این امکان هم وجود داره که بر اثر ریزش کوه ، سنگ های بزرگی در وسط جاده راه را بر ما سد کرده باشه .

امید که همیشه در جاده زندگیمون منظره های زیبا در انتظار مون باشه ، اما اگر سنگی هم راه رو بر ما سد کنه باید تلاش کنیم تا با اراده و صبوری هرطور که شده سد رو برداشته و به راهمون ادامه بدیم، چون معتقدم که زندگی همیشه جاریست .

البته این رو هم اضافه کنم که اینگونه مشکلات و حوادث همیشه فقط برای خونه همسایه پیش نمیاد و یک شانس برابر بین همه افراد جامعه هست که هر آن ممکنه برای هر کسی پیش بیاد .

این ها رو بیان کردم تا برسم به اصل مطلب،

همونطور که گفتم الان در بین شما و دیگر هموطنان عزیزم در حال گذران زندگی هستم .

خدای مهربون رو هم روزی هزاران بار شاکرم بخاطر داشته های ارزشمندی که از روی کرم به من عطا فرموده و نداشته هایی که بی شک بنا به حکمت از من گرفته یا نداده .

اما چیزی که باعث شد این دل نوشته رو براتون بنویسم حسی بود که از برخوردهای بعضی ازآدمها به من منتقل شد .

فارغ از بیان احساسم ، ماجرا را براتون تعریف میکنم تا خودتون در مورد فقط یک نوع از این برخوردها قضاوت کنید .

مدتی هست که در نزدیکی محل کارم به لطف شهرداری منطقه ، تابلو پارک خودرو ویژه افراد دارای معلولیت نصب شده که مطمئنا نمونه اون رو در کنار بعضی از خیابان ها دیدید . تابلویی با حرف p و تصویر یک ویلچر و جرثقیل و البته جمله حمل با جرثقیل که نشان از اعمال قانون در صورت تخلف افراد غیر معلول داره .

این تابلو برای سهولت در پارک کردن خودرو من و دیگر همکاران دارای معلولیتم در نزدیکی محل کار ما نصب شده تا بتونیم در شهری که مثل همه شهروندان، عوارض و مالیات آن را پرداخت می کنیم ( اما به جرات میگم که به ما تعلق نداره و گویی خودمون رو به اون تحمیل کردیم) کمی راحت تر تردد کنیم.
از زمان نصب این تابلو هر وقت من و همکارانم قصد پارک کردن در زیر اون رو داشتیم متاسفانه با خودرو های پارک شده افراد غیرمعلول مواجه شدیم که بدون هیچ توجهی به اون تابلو، زودتر از ما در همون محل پارک کرده بودن و به ناچار ما مسافت ها دورتر از آن محل پارک میکردیم و با سختی خودمون رو به محل کارمون می رسوندیم ، بعضی از وقتها هم که مجبور می شدیم بصورت دوبله پارک کنیم و ساعت ها در ماشین بشینیم تا شاید حتی صدها متر دورتر یک خودرو حرکت کنه و ما بتونیم به جای اون، پارک کنیم. شاید باور نکنید اماچندین مرتبه بدلیل پارک دوبله ناشی از خلاف دیگران جریمه هم شدیم که مستندات اون موجوده.

با این حال از اونجا که کسی توجهی به این قضیه نمی کرد ما هم نمی تونستیم اعتراضی کنیم و فقط در دل برای آن هموطن متخلف آرزوی فقط کمی تفکر بیشتر می کردیم .

اما چند روز پیش که مثل همیشه به محل کارم مراجعه کردم با صحنه تاسف بار، تامل برانگیز و عجیبی روبرو شدم که دنیا بر سرم خراب شد .

تابلو به صورت پشت به خیابان برگردانده شده بود . اول فکر کردم که وزش باد شدید باعث این اتفاق شده، اما چند روز که گذشت و منتظر بودم تا شاید مسئولان سازمان های متولی لطف کنن و تابلو رو به حالت اول خود برگردانند که البته هیچ اتفاقی نیفتاد و حتی برای هیچکس هم سوال پیش نیومد که این تابلو چرا پشت و رو شده با کمک یکی از دوستانم اقدام به برگرداندن تابلو به حالت اولیه اون کردیم که همونجا متوجه شدیم تابلو با پیچ و مهره های بزرگ ، بسیار محکم فیکس شده که ما به ناچا ر مجبور شدیم پیچ ها رو باز کنیم و بعد از برگرداندن تابلو به حالت اولیه خودش دوباره اون ها را محکم کنیم.

اینجا بود که مطمئن شدیم یک هموطن با چه زحمت و مشقتی این تابلو رو باز کرده و بصورت پشت و رو بسته.

از دیدن همچین برخوردی بسیار متاسف شدم. یادم اومد که ده ها بلکه صدها نفر از دوستان فعال اجتماعی در راستای پیگیری