برای فردایی بهتر، نباید منتظر باشیم تا «دستی از غیب برون آید و کاری بکند»

هفتم اسفند ماه 1394 روز سرنوشت سازی برای کشور است و آینده ی ایران و ایرانی در گرو تصمیم شهروندانِ واجد شرایط رای دادن، در آمدن پای صندوق های رای و رای دادن به نامزدهای مد نظر خود در دو انتخابات مجلس شورای اسلامی و مجلس خبرگان رهبری است.

باید در انتخابات پیش رو واقع بین باشیم. ممکن است در سالیان اخیر، برخی ظلم ها و بی توجهی هایی که بر مردم رفته و یا برخی سیاست ها و مواضعی که از جانب مسئولین و نمایندگان اتخاذ گردیده، بخشی از توده های مردم را دچار حس کینه، خشم، نفرت و … کرده باشد. اما باید بدانیم که یکی از پیامد های ناخواسته ی این احساسات، پیدایش نگاه «همه یا هیچ» در کنش های سیاسی و اجتماعی ما است.

برای مثال اگر آرمان ما آزادی سیاسی و آزادی بیان باشد و ما تجلی این آرمان ها را در انتخاب شدن زید به نمایندگی دریابیم، اما به هر حال امکان انتخاب کردن زید از ما سلب شده باشد؛ نگاه همه یا هیچ به ما حکم می کند که انتخابات را تحریم کرده و فرضا به عمرو که به نسبت دیگران دیدگاه های نزدیکتری به زید دارد نیز رای ندهیم.

اما باید این واقعیت را بپذیریم که دنیای ما، دنیای آرمان های ما نیست بلکه دنیای واقعیت هاست. آرمان ها جهت دهنده ی کنش های ما هستند اما این بدان معنی نیست که همیشه ما می توانیم آرمان های خود را بطور کامل محقق کنیم. باید گام به گام و قدم به قدم به آرمان هایمان نزدیک شویم. اگر دستیابی به آرمان های ایده آل به طور مطلق میسر نباشد، در عوض سازش کردن در مقام عملکرد و تحقق بخشی از آرمان ها و خواسته ها، امری کاملا عقلانی و واجب است.

بسیاری از شهروندان که در زمان برگزاری انتخابات مجلس نهم در اسفند 1390 در خانه هایشان نشسته و نظاره گر تصاحب کرسی های مجلس در یک انتخابات کاملا یک طرفه بودند، از شنیدن خبر رای دادن رئیس دولت اصلاحات در آن انتخابات بسیار متعجب و احیانا عصبانی شدند. اما اگر بگوییم همان یک برگه رای، در باز تر شدن نسبی فضا در انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 و آشتی اصلاح طلبان با صندوق های رای تاثیر بسزایی گذاشت، سخن گزافی نگفته ایم. سید محمد خاتمی در آن انتخابات با واقع بینی و در عین پایبندی به آرمان های اصلاح طلبانه اش، کاری کرد که تقریبا 15 ماه بعد، به تحقق بخشی از مطالبات مردم با پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری منتهی شد.

پیامد دیگر پیدایش نگاه «همه یا هیچ» در کنش های سیاسی و اجتماعی، این است که آدمی دست روی دست می گذارد تا «دستی از غیب برون آید و کاری بکند». اما زهی خیال باطل! فقط خود ما شهروندان ایرانی هستیم که می توانیم با دست به دستِ یکدیگر دادن و انتخاب های عاقلانه و سنجیده کردن در شرایط مختلف و حساسیت داشتن نسبت به آینده ی میهن خود، وضع زندگی خود را بهبود ببخشیم. خداوند ما آدمیان را مختار آفریده و به ما قوه تعقل داده تا به دست خویش دنیای خود را سامان بدهیم.

از یاد نبریم که باز تر شدن فضای سیاسی کشور در آستانه هر انتخاباتی و امکان طرح مطالبات مختلف اقشار گوناگون مردم، از برکات همین صندوق های رای است که هفتم اسفند در انتظار ما هستند. پس برای فردایی بهتر، نباید منتظر باشیم تا «دستی از غیب برون آید و کاری بکند».

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان

نویسنده: