مرثیه ۱۲ آذر و فرزندانی که دیده نشدند

همایشی برپاست در یک روز که ثبتی جهانی است ، بی هیچ تبلیغی ، سالنی عاری از گل ، میزبان گل های داوودی و اطلسی ، دست هایشان سکوت رفته بر کلامشان را می شکند و به مهربانی و با رقص انگشتان حرف می زنند و با عصایی سفید محکم تر از قبل قدم به قدم لحظه ها را با ما تجربه می کنند. گل های داوودی،این باغ پر از اطلسی و پروانه هایی که از جبر روزگار خاری به بالشان خلیده ولی هنوز هم هیچ گلی خاطره ی بال هاشان را از یاد نمی برد.

زخم دارد این حضورشان بر تن پر از چروک محرومیت شهرمان ، همان بستر  پر از ترک که دلسوزی برای محرومیتش هم طبل حسادت دیگر شهرها را به صدا در آورده است .

شهری با بیش از ۴۰۰۰ معلول ، اگر به جمعیت و آمارش فکر کنی تکان دهنده است . و امروز چه تلخ است وقتی قلم رسالت رفته بر کلمات را برتن کاغذ سیاه می کند . اینجا گچساران است همایش معلولین در روز جهانی معلول،روزی که با تاخیر در گچساران برگزار شد ، با حضوری کم رنگی از مدیران شهری،تنها سه تن از اعضای شورای شهر و یک نفر به نمایندگی از فرمانداری ، چه غریبانه یک روز جهانی پاسداشت شد .
لنز را بر میز پذیرایی زوم می کنم یاد روزی می افتم که در کلنگ زنی پردیس هنری  آرش صدیقی نژاد ، با پا بطری های خالی آب را جلوی ما جمع کرد و با لبخند گفت عکس انتضاعی  خوبی می شود و عکس گرفت ، اینجا هم فقط بطری  آب بود،چند لیوان ، جمعیتی که امروز قرار است برایشان تجلیل بگیریم . رئیس بهزیستی شهر ستان ،مدیری که با دستان خالی سه همایش خوب را برای معلولان برگزار کرد اما ، باز هم در انتقال ضعف ها یا ضعیف عمل کرده است ، یا مسئولین نمی خواهند ببینند .

اینجا ردیف اول در جایگاه خالی مدیران شهری ، جای خیرین هم کم رنگ است . نبض خیرین شهرم بسیار ضعیف می زند و شاید قصه ی دستی که سایه بر سر نیازمندان دارد به افسانه ی صندلی های خالی بدل شود .

کودکان اوتیسم،ناشنوایان و نابینایانی که هنرمند و خلاق منحصر به فردند ولی ، در فجیع ترین امکانات رفاهی شهری و حقوقی روزگار سپری می کنند . در این شهر چند پدیده ی خارق العاده از آنان وجود دارد . فردین کریمی و سازه های چوبی اش همه را حیرت زده کرده است ، احسان شیخ ممو که وقتی با مقام برتر آسیایی به شهرم بازگشت تنها بانو کمایی و شیخ ممو و خانواده اش حضور داشتند.

۴۰۰۰معلول در شهرستان گچساران ، ۳۰۰ نفرساماندهی شده و دیگر هیچ ، ۱۶۰  نفر نابینا و ایجاد انجمن هایی که زبان اعتراض و انسجام علیه ضعف ها در این حوزه را کم رنگ و همه چالش ها را بر دوش آقای کشاورز رئیس سازمان بهزیستی گچساران انداخته است . امروز روز بزرگداشت معلولین و همایش روز جهانی معلولین ، با چند روز تاخیر در گچساران برگزار شد . حضور جمعی از عزیزانی که زخم سرباز تن پر از محرومیت شهرمان گچساران است. اینجا هم بستر مناسبی برای حضورشان نیست. مناسب سازی معابر و اماکن اداری اینجا که در راس توجه معماری شهری است هم ایراداتی دارد. از آمار اعلام شده ی معلولین در جلسه ی قبل که نماینده ی محترم حضور داشت تنها۱۵۰نفر معلول حضور دارند. ردیف اول امین کائیدی شایگان و گرجی اهل قلم را می بینم و در جمعیت سه ناشنوا که حرکات حرف زدنشان هم منقلبم می کند و هم خوشحال از اینکه زندگی جاری است حتی در سکوت.حضور نوجوان موسیقی دان عرفان شیروانی لک و دختر نابینای جوان و عزیز شاعری که به من اثبات می کنند جهانشان تاریک نیست و پسر جوانی که گرچه کر و لال است اما چهره ی برجسته ی ورزشی است ، در سطح بین المللی آقای احسان شیخ ممو،این طرف تر جوان معلولی به همراه همسر و فرزندانش از نوابغ تحصیلی است و درست پشت سرش چهار پسر معلول اوتیسمی دیگر ، همه لبخند به لب دارند .

نمی دانم درک من این بود یا واقعیت،هیچکسی در آن سالن آن ها را ندید،درک نکرد به عنوان وظیفه ، همایشی به پا شد و لنزها روی عزیزان سخنران ، چلیک چلیک زوم کرد و تیتر ها ثبت وظیفه بر پای همایش را درج کرد ، حتی کسی توجه نکرد امروز که روز جهانی معلول بود ، روز مهم حضورشان در جمع ما،سالی یکبار آن هم به دلیل ثبت جهانی این قضیه ، حتی به اندازه ی یک جشن تولد برایشان ساده ترین میوه و شیرینی تهیه نشد ، طبق قانون مصوب معلولین هزینه ی برپایی همایش ها هرقدر باشد از طرف دولت تامین و پرداخت می شود .

آیا ما که میزبان این گل ها بودیم سختمان بود یک شاخه ی گل به آن ها اهدا کنیم. ؟ کلیپ که پخش شد تنها برای دقایقی ، چشمها به دنبال صاحبان ناطق و معلول کلیپ سالن را جستجو می کرد ، خبرنگاری معلول از رنج ناهماهنگ سازی معابر شهری و اداراتی که به صرف وظیفه اش روز ها پله های متعددشان رابا کمک دست می پیماید تا شاید عزیزی دیگر ویلچرش را تا طبقه ی سوم بیاورد ، ساختمان های اداری که آسانسور هم ندارند .

در بخش دیگر کلیپ کار دست ساز معلولین ، به نمایش گذاشته شد گویی این بازی معرفی و اشتغال زایی در این بخش روی دور تکرار است که باز هم کسی معلولی یا دسترنجش را جذب نمی کند ، اشتغالزایی در این قشر زیر صفر است .

و دردناک تر تولد فرود و فرهادی دیگر در وجود پسرک نوجوان موسیقی دان روشندل است که پدرش هنوز هم با دیدن من سراغ ناشری برای چاپ اثر پسرش می گردد این ها را کسی ندید . نمی دانم عرفان در خواب شبانه اش ، کتابخانه ای با کتابهای اختصاصی با خط بریل را در شهرمان دیده است ؟

مگر دیده شدن به این است که با اتمام کلیپ کف بزنیم و با هم لحظه ای ذهنمان را درگیر توانمندیشان کنیم و دل بسوزانیم؟!چه خوب گفت  حجت الاسلام درودگرنژاد دل سوزاندن برایشان گناه است ، دستگیرشان باشیم و حقشان را بدهیم که اینان از ما توانا ترند در ادراکی که ما هنوز به درک آن نرسیده ایم . حکایت تلخی است رنجی که در اشک معلول هویدا بود ، وقتی پسرش سخت به او منقلب خیره ماند و در لحظه پخش کلیپ صدای پسرک بود که با مسئولین از رنج مسکن می گفت. شاید اگر حضور پررنگ مداح نبود تا روی چهره ی پاکشان زوم کنم و بفهمم هنوز هم دل های دردمند،همدرد رنج رفته بر اهل بیت می شوند پیش نمی آمد و شرم داشته باشم که حضورم در این جمع و در این روز بی رسالت چه گناه آلود است .

هیچکس با آنان که روزشان بود عکس یادبود نگرفت . نمی دانم وقتی دلشان می گیرد در این شهر ، گوشه دنجی ، کافی شاپ یا کتابخانه ای تخصصی هست تا سکوت بر سکوتشان آرامشی باشد ؟ نمی دانم عرفان زیر کدام سقف رنج رفته بر مادرش را و درد مادر ایلیا را در آهنگی نو می نوازد و یا شاعر جوانمان کدام مرثیه را برای روزی که جهان تاریکش به امید درخشش نگاه مدیران در سوگ غمنامه اشان پر از اشک شد می سراید

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان

نویسنده: