دیده نشدن / چرا این روزها برخی مسئولان ریزش دارند؟!

برخی از افرادی که قبل از انقلاب در مبارزه حضور داشتند یا به امام نزدیک بودند اهل مدیریت و تشکیلات نبودند. امیرالمؤمنین نیز از این صحابه که بسیار هم دوست داشتنی بودند در اطراف خود داشت (میثم و کمیل) اما به آنان مسئولیت نمی‌داد. این افراد در انقلاب اسلامی احساس دیده نشدن کردند و توقعات بسیار بالایی از امام و رهبری برای دیده شدن داشتند و کم‌کم به ناسازگاری و نق‌زنی روی آوردند و نتوانستند گمنامی پیشه کنند یا در خودسازی خود موفق نبودند یا با فهم خود دیگران را فاقد صلاحیت برای حضور جدی در نظام می‌دانستند.

دیده نشدن، مساوی است با اضطراب فراموشی و بی رحمی جهانی که در آن زندگی می کنی. دیده شدن صرفا به معنای انعکاس تصویر خود در شبکیه ی چشمان دیگری و مواجهه ی مستقیم با دیگری و مشاهده از طریق حس بینایی، نیست. دیده شدن معنای وسیع تری دارد. البته یکی از انواع دیده شدن، معنای مرسوم و متعارف آن است. بلکه دیده شدن، به همه ی آن چه گفته می شود که موجب می گردد دیگری و یا دیگران، آدمی را در ذهن و ضمیر خود حاضر بیابند، در کانون توجه شان قرار گیرد و مستقیم و یا غیر مستقیم به او بیندیشند.

هم چنین دیده شدن، یعنی این که در روابط و مراودات روزمره به حساب این و آن بیاید.

گرچه نیاز به دیده شدن، ویژگی اگزیستانسیال و بنیادین درون آدمی است. اما گویا همه ی افراد به یک اندازه و میزان، چنین نیازی را در خود احساس نمی کنند. نیاز به دیده شدن، دست کم به دو عامل وابسته است.

اولا، به ساختار روانی افراد (دورن گرا – برون گرا ) و ثانیا، وابسته به این است که شخص در کجای نردبان فردیت خویش ایستاده و چه درجه ای از فرهیختگی را کسب کرده باشد.

به میزان فربهی درون، نیاز به دیده شدن، کاستی می گیرد و متقابلا، موجودیت درماندگان، در اسارت نظر و نگاه های دیگرانند. اسارتی در زندان مخوف و تاریک و وحشتناک. آنان که ایستاده بر پای خویش اند، چندان محتاج “چشم” های دیگران نیستند.

بیگانگی از خود و داشتن درونی بیهوده و پوچ،  وابستگی ادمی را به دیگران و نگاه های انان بیشتر می کند تا جایی که فقط تا وقتی کسانی او را ببینند، احساس می کند وجود دارد. کسانی که سقف “هستی” خویش را بر ستون توجه و نگاه این وآن می نهند، زندگی فرو ریختنی و لرزانی را در حضور دیگران تجربه می کنند.

زیستن در حضور دیگران، زیستنی تلخ و ناگوار است، زیرا نگاه های دیگران، امری پایدار و همیشگی نیست.

روزی فرا می رسد که از کانون توجه جمع بیرون می آید و در سرمای تنهایی بر خود خواهد لرزید، بی آن که لباسی از خویشتن، بر قامت”خود” کرده باشد. چنین شخصی،. تا زمانی می تواند حس بودن و زیستن داشته باشد که کسی او را نظاره کند و یا در خاطره ای حضور داشته باشد.

انسان میان تهی، بزرگترین رنج شان، رنج تنهایی و دیده نشدن است. زیرا برای احساس زنده بودن و زیستن، محتاج تصدیق دیگران است.

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان

نویسنده: