ایجاد شغل به پول پاشی نیست / نگاه برنامه ریزان دولت باید تغییر کند
رخی برنامه ریزان اقتصادی دولت وقتی چرتکه می اندازند، می گویند با حذف یارانه ۳۴ میلیون نفر و گران کردن ۵۰ درصدی بنزین (که آثار تورمی شدید در پی دارد و حداقل ۴۸۰ هزار شغل را از بین می برد) می توانیم چند ده هزار میلیارد تومان سرمایه برای ایجاد اشتغال کنار بگذاریم. آنها – با برآوردهای مختلف- می گویند ایجاد هر شغل، ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلیون بودجه لازم دارد و با فلان مقدار حذف یارانه می توان بهمان مقدار شغل ایجاد کرد. این ادبیات سهل اندیشانه مانند این است که بگوییم فلان مقدار پول پس انداز می کنیم و مثلا یک تلویزیون می خریم.
کرونا :
برخی برنامه ریزان اقتصادی دولت وقتی چرتکه می اندازند، می گویند با حذف یارانه ۳۴ میلیون نفر و گران کردن ۵۰ درصدی بنزین (که آثار تورمی شدید در پی دارد و حداقل ۴۸۰ هزار شغل را از بین می برد) می توانیم چند ده هزار میلیارد تومان سرمایه برای ایجاد اشتغال کنار بگذاریم. آنها – با برآوردهای مختلف- می گویند ایجاد هر شغل، ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلیون بودجه لازم دارد و با فلان مقدار حذف یارانه می توان بهمان مقدار شغل ایجاد کرد. این ادبیات سهل اندیشانه مانند این است که بگوییم فلان مقدار پول پس انداز می کنیم و مثلا یک تلویزیون می خریم.
آیا ایجاد و نگهداری یک شغل نیز از همین رویکرد ساده انگارانه پیروی می کند؟ در اینکه برای ایجاد شغل سرمایه نیاز است، تردیدی نیست اما اولا ایجاد شغل برای هر یک نفر، الزاما نیازمند ۱۰۰ تا ۳۰۰ میلیون بودجه و تسهیلات نیست. گاه با یک دهم همین مبالغ می شود برای بیکاران کار فراهم کرد. مناطق مختلف کشور به لحاظ ظرفیت های بومی موجود، مستعد ایجاد اشتغال با کمترین بودجه ها هستند که فقط همت مدیران دولتی ذی ربط را کم دارد. کارهایی مانند پرورش ماهی، تبدیل میوه های انباشته در باغ ها به محصولات فراوری شده، تولیدکمپوست و این قبیل، با کمترین تسهیلات مقدور است و می تواند به صورت واحدهای کوچک تولیدی، ایجاد شغل کند.
ثانیا ایجاد شغل پایدار، فقط به پول پاشیدن های سردرگم (احیانا رانتی برای نورچشمی ها) نیست. شغل های موجود یا شغل هایی که بعدا ایجاد می شود، نیازمند سیاست های حمایتی است. با یک نهال کاشته شده یا در حال کاشت دو گونه می شود رفتار کرد: فقط برای افتتاح فلان مقام، کاشت و رها کرد و رفت؛ یا اینکه آن را “داشت”، آبیاری کرد ، ازسم پاشی غافل نشد و به موقع میوه آن را چید و به بازار رساند.
از تولید ملی باید با چنگ و دندان حمایت کرد؛ حداقلش این است که راه واردات دارای مشابه داخلی و لو با کیفیت تر باشد، با قاطعیت بسته شود. نه اینکه برخی مدیران، سود خود را در تبدیل شدن به نمایندگی واردات و فروش توام با رانت محصول خارجی ببینند. دلالان نزدیک به برخی مدیران در اینجا خسارت های چند ده میلیارد دلاری به تولید داخلی ( و نتیجتا اشتغال) می زنند. کار آنها در حقیقت به قیمت بند آوردن نفس تولید و کارگر ایرانی تمام می شود. این در جنگ اقتصادی به مفهوم ریختن خون کارگر ایرانی است.
نه تنها باید راه را بر واردات وبی رویه و قاچاق کالاهای خارجی بست بلکه مسئولیت مهم تر، حمایت از بازاریابی و صادرات تولید ایرانی است. برای رونق اقتصاد و ایجاد شغل پایدار نمی توان صرفا به پرمصرف کردن بازار داخل اندیشید، که خود این کار، ضد پس انداز و سرمایه گذاری داخلی است. صادرات، اکسیژن تفس برای اقتصاد ملی است. تعدد همسایگان در این زمینه فرصت مهم برای رونق اقتصاد ماست که گاه مغفول واقع می شود و موجب می گردد بازار کشورهای دوست و متحدی مثل عراق، در اثر کم کاری ما، تقدیم رقبای اقتصادی شود. تلقی مدیران ما درباره نحوه ایجاد اشتغال ، بابد دوباره کوبیده و ساخته شود.
محمد ایمانی
نویسنده:
برچسب ها :آبیاری ، آن ، اثر ، از ، است ، اشتغال ، افتتاح ، اقتصاد ، اما ، ایرانی ، این ، با ، بازاریابی ، باید ، بر ، برای ، برخی ، برنامه ، به ، بین ، پرورش ، تا ، تر ، چند ، حذف ، حمایت ، خود ، دارد ، در ، دو ، دولت ، را ، راه ، رفتار ، زمینه ، سیاست ، شدن ، شده ، شده ، شود ، صادرات ، فرصت ، فروش ، کار ، کرد ، کردن ، کشور ، کشورهای ، کنار ، که ، ما ، مختلف ، مدیران ، مفهوم ، ملی ، مهم ، می ، می ، میلیارد ، نفر ، نه ، نیازمند ، نیز ، نیست ، های ، هر ، هستند ، و ، واحدهای ، واقع ، یا ، یک
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : ۰