✍️ آدم هایی که کت می پوشند (و احیانا کراوات می زنند) اما پیژامه را روی آن می کشند، حتما دیده می شوند؛ اما نه به دیده احترام. به چشم لوده ای که بالاخانه را اجاره داده یا کلا کرکره را پایین کشیده و تعطیل است!

♦️اما با این وجود، چنین تیپ هایی ، هزار بار شرف دارند بر جماعتی که لاف روشنفکری می زنند و سنگ آزادی خواهی و دموکراسی و انتخابات بر سینه می کوبند، اما سر بزنگاه که یک جنازه مدفون از زیر خاک بیرون کشیده می شود، فیل شان یاد دیکتاتور سفاک و سرکوبگری مثل رضاخان را می کند!

?بعضی هایشان می دانند و برخی ندانسته، ادای آدم های عاشق را درباره دیکتاتور پهلوی می کنند، بی آن که بگویند یا بدانند که رضا پالانی را انگلیسی ها با کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ سر کار آوردند و ۱۳۰۴ به شاهی رساندند و به واسطه همو، بساط مشروطیت و قانون نیم بند را برچیدند.

?شهریور ۱۳۲۰ هم که اقتضای منافعشان در جنگ جهانی دوم، اشغال ایران و کمک به شوروی در مقابل ارتش هیتلر بود، رضاخان را مانند دستمال مصرف شده، دور انداختند و فرزند بی شخصیت تر و سرسپرده تر او را به ملت ایران تحمیل کردند.

♦️بدین ترتیب ملت ایران برای ۵۳ سال، روی قانون و آزادی و انتخابات و استقلال و عزت را ندید. صدها فرزانه خدمتگزار چون شهید مدرس، به خاطر سرسپردگی رضاخان به انگلیس قربانی شدند.

?آنها که با پیدا شدن یک مومیایی، بی هوا برای دیکتاتور پهلوی هورا و هوار کشیدند، حواس شان باشد که دیگر کت آزادی خواهی و دموکرات مآبی نپوشند. پیژامه دفاع از دیکتاتور، فقط با عرق گیر مارک “انگلوفیل” و “یانکوفیل” سِت می شود.

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان