هیچ روزی، روز تو نیست!

هرسال قصه تلخ روز خبرنگار در اواسط گرمترین ماه سال تکرار می شود تا تنور مطالبات قشری که نام و نشانشان در پستوی اطلاع رسانی ها پنهان شده داغ شود اما شوربختانه هرسال آنقدر داغ می شود که خبرنگار را هم می سوزاند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی چرام، به نقل از صبح زاگرس ،پیمان فرامرزی- روزنامه نگار – به مناسبت ۱۷ مرداد روز خبرنگار یادداشتی به این پایگاه خبری ارسال کرده است که در زیر می خوانید.

هرسال قصه تلخ روز خبرنگار در اواسط گرمترین ماه سال تکرار می شود تا تنور مطالبات قشری که نام و نشانشان در پستوی اطلاع رسانی ها پنهان شده داغ شود اما شوربختانه هرسال آنقدر داغ می شود که خبرنگار را هم می سوزاند.

 

تصورش را بکنید یک روز در سال، روز خبرنگار است و همان روز و اندکی قبل و بعد آن جلسه پشت جلسه که فلان وزیر و وکیل و نماینده مجلس میخواهند از خبرنگاران تجلیل کند و ساعت ها وقت خبرنگار بخت برگشته را میگیرند تا گزارش عملکردهای یکساله شان را مفت و مجانی منتشر کنند. کسانی که همه سال پشت تریبون یک ریز حرف می زنند حتی یک روز حاضر نیستند که حرف ها و دردهای خبرنگاران را بشنوند و خودشان زبان به دهن بگیرند، حتی یک روز!

 

بدبختانه آنور بام هم عده ای افتاده اند. مطالبات جامعه خبری را در حد بیمه و حقوق اداره کار و مابقی سطوح حداقل خواسته ها تقلیل داده اند اما درد خبرنگار امروز اینها نیست درد خبرنگار امروزِ جامعه ایران نبود قانون حمایتی منسجمی است که هیچ مجلس و دولتی زیر بار تدوین و تصویب آن نرفته است.

 

مردم ایران بدانید که هیچ مدیری در کشور از یک مدیر شهرستانی و فرماندار گرفته تا وزیر، خود را ملزم به پاسخگویی به رسانه و خبرنگار نمی داند و این در شان جامعه ایرانی و اسلامی نیست و ریشه های فساد و پنهان کاری از همین جا شکل می گیرد و درختی تنومند می شود.

 

هرچند در قوانین غیر کاربردی و بدون ضمانت اجرایی مطبوعات ذکر شده که هیچکس نمی تواند مانع فعالیت خبری شود اما وزیر، زیرِ دست خبرنگار می زند، در نهاد آکادمیک یعنی دانشگاه خبرنگار را با سطل کتک می زنند، یک مسئول درپیتی یک نهاد اجرایی ساده اجازه ورود خبرنگار به جلسات عمومی را نمی دهد آنوقت می گویند خبرنگار چشم بیناست و گوش شنواست و از این تعاریف اصطلاحا هندوانه زیر بغل.

 

در جامعه ای که استانداری در به در و اداره به اداره راه می افتد که مسئولی را پیدا کند که از یک خبرنگار به علت افشای پشت پرده ها شکایت کند، حرف زدن از کار خبر و اصطلاحا همان چشم و گوش ابتر و آب در هاون کوبیدن است.

 

آقای نماینده ای که ساعت ها پشت تریبون در روز خبرنگار دست به تعریف و تمجید از یال و کوپال خبرنگاران می برد چرا برای جامعه مدیران عدم پاسخگو و خبرنگاران بخت برگشته فکری در تقنین و تصویب قوانین نمی کند؟

 

خبرنگاری که بارها متنی را می نویسد پاک می کند، چون هیچ حمایتی از وی نمی شود، چه فرقی می کند کجای ارکان رکین دموکراسی باشد؟ خبرنگاری که پای حرفهای استانداری نشسته که می خواسته ریشه اش را بزند، چه فرقی می کند ۱۷ مرداد باشد یا ۱۸ مرداد؟ چه فرقی می کند بنویسد خبرنگار چشم بصیر است یا شکایتش کنید؟ 

 

انتهای پیام/۲۰۰