کُت اصلاح طلبی و پیژامه رادیکالیسم! / بازخوانی وارونگی هویت در قاموس چپ

جریان #اصولگرایی، ضعف ها و ایراد هایی دارد که بعضا بزرگ هم هست. اما طنز خنکی است که برخی مدعیان #اصلاح_طلبی در نشریات خود درباره وضعیت اصولگرایان به طعنه حرف بزنند یا نسخه هویت بپیچند.

اصلاح طلبان در طول دو دهه اخیر بلکه ۳ یا ۴ دهه گذشته، تناقضی نبوده که آلوده به آن نشده باشند. قطب بندی #چپ_راست ، تقسیم بندی ماتریالیستی میان کمونیست ها و کاپپیتالیست ها بود اما پیشاهنگ های اصلاح طلبان امروزی، همان اوایل انقلاب ، خود را چپ و جناح مقابل را راست خواندند. تا جامعه خواست به این قطب بندی سیاسی جعلی عادت کند، سازمان مجاهدینی ها در نشریه “عصر ما” ، تقسیم بندی چهارگانه “چپ جدید و سنت، و راست جدید و سنتی” را علم کردند.

همین ها ۸ سال با #دولت_سازندگی به خاطر راست و سرمایه سالار بودن، سرشاخ شدند و علیه برخی سیاست های آن، راهپیمایی راه انداختند و در نشریاتی مانند بیان و عصر ما و سلام ، تند ترین مواضع را علیه سیاست های اقتصادی و فرهنگی و دیپلماتیک کارگزاران گرفتند؛ هر چند که به تدریج به همان سمت رویکردهای لیبرالی و کاپیتالیستی و غربگرا غلتیدند.

#مجمع_روحانیون و #سازمان_مجاهدین (انقلاب) و برخی حزب مشارکتی های بعدی، سال آخر دولت هاشمی، بی سر و صدا با کارگزاران برای حمایت از #خاتمی و دور زدن ناطق نوری – که او را راست می خواندند و ریاست وی بر مجلس را #زوری می نامیدند و هو می کردند – بستند. اما به دوسال (۱۳۷۸) نکشید که تیم حجاریان و علوی تبار و اکبر گنجی و عماد باقی و برخی دیگر از مشارکتی ها ، دخل هاشمی رفسنجانی را در آوردند و با کتاب و سخنرانی و روزنامه ، او را #پدرخوانده_مافیا، انحصار طلب، #آغاسی و #عالیجناب_سرخپوش قتل های زنجیره ای توصیف کردند.

پس از آن به شیوه مالوف هتاکی، با خاتمی گلاویز شدند ، او را #شاه_سلطان_حسین_بی_عرضه، #اردک_لنگ و بی کفایت نامیدند و نسخه عبور از خاتمی و پیاده کردن او از قطار اصلاحات را پیچیدند. خاتمی حتی از سوی دفتر تحکیمی ها در دانشگاه تهران هو شد. این دوره ای بود که بخشی از چپ، دیگر قطب بندی جعلی “چپ/راست” را دور انداخته و از موضع “راست افراطی”، شگرد های کاملا فاشیستی پیشه کرده بودند؛ هر چند که با فروتنی، خود را #اصلاح_طلب و رقیب را#محافظه_کار و #قتدار_گرا معرفی کردند.

…سال ۸۴ ناگهان ریل عوض کردند و همان هاشمی رفسنجانی را که با بی انصافی ، برای او سیمای جنایتکار ترسیم می کردند، تبدیل به دلبر و #قدیس_اصلاحات کردند! سال ۸۸ اتفاق مشابهی افتاد و دور میرحسین موسوی را گرفتند که تا چند ماه قبل به خاطر مواضع قبلی وی، با نامزدی او مخالفت می کردند. طیف تندرویی که آشوب سال۷۸ را به نام اصلاح طلبی رقم زده بودند، این بار خروج از حاکمیت را به خروج علیه حاکمیت بدل کردند تا جایی که صدای تندروهایی در تراز عباس عبدی نیز از این دوگانگی رویکردی ( کت اصلاح طلبیِ درون ساختار و پیژامه شورشگری که روی همان کُت پوشیدند) در آمد.

آنها روحانی و دولت او را را #رحم_اجاره_ای خود خوانده اند و به وقتش می گویند روحانی از هر اصلاح طبلی اصلاح طلب تر است. حالا دیگر قطب بندی کذایی را به دوگانه #اعتدال و #افراط_گرایی منتقل کرده اند، هر چند که پدر جد تندروی باشند. پُز اعتدال را می دهند اما به وقتش می گویند نه روحانی شخصا رایی داشت و نه اعتدال یک گفتمان مستقل از اصلاح طلبی است؛ دو دهه طفیلی و هرهری مسلک زیسته اند و باز هم ژست آوانگاردیسم(پیشرو بودن) می گیرند.

این نوشته اگر بخواهد جزئیات را بازگو کند، مجال چند جلد کتاب را می طلبد. مختصر اینکه همین تناقض ها را با امثال ناطق نوری و محمد رضا عارف ( که او را صلاح طلب بدلی و قلابی نامیدند و بعد رئیس شورا ی سیاستگذاری اصلاح طلبان کردند اما در انتخابات، همو را دور زدند) و علی لاریجانی و دیگران هم مرتکب شده اند؛ تا به هر قیمت – ولو #مسخ_هویت مطلق – بمانند.

آیا با این وصف طنز خنکی نیست که درباره هویت یا بی هویتی اصولگرایان سخن بگویند؟!

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان

نویسنده: