امروز آقای آشنا همزمان با سخنرانی رهبر معظم انقلاب تلاش زیادی کرد تا با تولید چند پست و توئیت و کامنت، با زبان بی زبانی اعلام کند که مراد رهبر عزیز انقلاب از برخی نهیب های صریح در موضوعاتی مثل دهه شصت، عقلانیت سازشکارانه، دوگانه سازش – چالش و راهکار انقلابی گری بعنوان نیاز اصلی کشور، دولت نبوده است.

در واقع آشنا در مقام طراح تصویر این دولت در رسانه، با زبان بی زبانی تلاشش را کرد تا اعلام کند که تقابلی با رویکردهای انقلابی و خواست رهبر انقلاب در کار نیست. این شیوه تبلیغی البته از سال ۹۲ توسط او دنبال می شود، چنانکه دهباشی در آن مصاحبه جنجالی اش به همین راهبرد تبلیغی یعنی هم جهت نشان دادن روحانی با خط اصلی مورد مطالبه رهبر انقلاب و رویکردهای انقلابی اشاره کرده بود و آنرا تلاشی موفق برای جذب بخشی از رای انقلابی ها و متدینین بر شمرده بود.

در انتخابات ۹۶ هم این تلاش تا روز انتخابات ادامه داشت و داستان رنگ انگشتری رهبر انقلاب و نشانه سازی از آن برای فریب مخاطب حکایتی بود که همه دیدیم و شنیدیم.
اما بنظرم آشنا به یک نکته دقت نکرده است. این تلاش رسانه ای برای همجهت نشان دادن با رهبر انقلاب، دو طرف داشته که یک طرفش آقای روحانی ودولت اوست. رهبر انقلاب از ابتدای دولت یازدهم اعلام کردند که سیاست ایشان در دوره مذکور «نرمش قهرمانانه » است.

ولی حالا دیگر نه برجامی در کار است و نه دولت یازدهمی که بخاطر برجام لازم باشد در قبالش «نرمش قهرمانانه» به خرج داده شود. دولت دوازدهم بر سر کار آمده است و موقع حساب پس دادن است. جریان «سازش» باید خودش را برای «چالش» های جدی در سال های پیش رو آماده کند تا روشن شود که هزینه «سازش» برای مردم ایران چقدر بوده است.

آقای آشنا! روزهای سخت شروع شده است..

تنظیم خبر : امین کائیدی شادگان