دیگر حامی‌پروری بس است!

برجام به سرانجام رسید و فضای حذف گام‌به‌گام تحریم‌ها و ترافیک بالای آمدوشدهای هیئت‌های دیپلماتیک و اقتصادی به کشورمان، قلوبمان را سرشار از امیدی کرد که جز با درایت رهبری و تدبیر رئیس‌جمهور ممکن نبود؛ نوبت به پسا برجام رسید و عطش رونق اقتصادی و برون‌رفت از سایه تاریک و نحس رکود آن‌چنان بالا گرفت و انتظارات به‌قدری متلاطم شد که امروز از دولت انتظار ره چندساله را یک‌شبه رفتن داریم، بی‌شک انتظار بیجایی نیست، چراکه بارها و بارها با صرف کلمه خواستن نشان دادیم که اگر بخواهیم می‌شود. این سخن رهبری که: «ما می‌توانیم» همیشه چراغ راه ما بوده و هست؛ اما گیر کار کجاست که سرعت پیشرفت و برون‌رفت از رکود آن‌چنان‌که ارضاکننده خواسته مردم ایران‌زمین است نبوده؟

اکثریت نظام صنعتی و اقتصادی کنونی جامعه ایران که متأسفانه به دلیل قصورات نابخشودنی عده‌ای، از نظام تخصص‌پرور تبدیل به‌نظام کلاینتالیستی (حامی‌پرور) شده قفلی است که سبب شده سرعت پیشرفت و برون‌رفت به‌شدت افت کرده و رضایت‌بخش جامعه نباشد.

بوروکراسی‌ها و ناکارآمدی‌های بجا مانده از پوپولیستان و عدم تصحیح آن‌ها از سوی مجریان پیر و خسته دولت تدبیر و امید سبب شده پسا برجام هم امید مردم را ناامید جلوه دهد؛ اما راه برون‌رفت و باز شدن این قفل توسط صرفاً یک کلید قابل باز شدن است و آن شاه‌کلید چیزی نیست به‌جز اعتماد به جوانان متخصص و کارآمد، جوانانی که از ابتدای انقلاب حماسه‌ساز بودند و در طول انقلاب نیز همیشه آمادگی خود را برای ساخت حماسه‌های جدید و باشکوه ابراز می‌کردند.

جوانان متخصصی که لایق باشند و از طرق صالحه وارد کارزار شوند‌ُ، نه افراد نه‌چندان جوان و فاقد صلاحیت که امروز میراث السابقون برایمان باقی گذاشته و از صافی و الک دولت تدبیر و امید به هر دلیلی رد نشده‌اند. این شاه کلیدی است که مردم از دولت برای بازگشایی قفل عدم تسریع پیشرفت انتظار دارند؛ و تنها متضمن اعتماد مجدد.