گزارش مساله شخصی و لباس شخصی‌ها

لباس شخصی در کنار مدیران و معاونین به نفس تنگی افتاد. گفتم: کیا عکس خبری و رسانه ای می گیرند؟

گفت: گویا هر کس یک دوربین دیجیتال دارد . منتها دوآتشه هم با فرهنگ وهم با حاشیه و سیاست.

لباس شخصی ها ریختن روی مدیر و معاون، سه‌ساعتی طول کشید تا فهمیدم بعضی هاشون روابط عمومی ها و بعضی هاشون هم نیازمندان هستند و این تنها راه شان برای رسیدن به مسئولین است.

طرح سوال: اگر لباس شخصی ها خبرنگار هستند چرا علامت مشخصه ای ندارند، چرا دوآتشه‌ها هستند، و چرا مسئولین تحویلشان میگیرند؟چون معتقدند لباس شخصی ها حاشیه سازان خوبی هستند.

سوال ۲: با توجه به اینکه ممکن است لباس شخصی ها خبرنگار نباشند مسئولین به چه چیزهایی نیاز دارند؟

١- سپک تاکرا ٢- اشپل گربه پرشین‌کت ٣-‌‌نانچیکو لرزشی بندری ۴- یه‌تا دوتا که با یک حرکت طرف از وسط دوتا می‌شود.

 

سوال ٣: آیا مسئولان جلسه ها و همایش ها نباید کنترل افراد حاضر را در اختیار مدیریت خود بگیرد؟

 

سوال ۴: با‌توجه به اینکه تا‌به‌حال کسی لباس‌شخصی‌ها را تایید نکرده و مسوولیت کارشان را بر‌عهده نگرفته، از طرفی لباس‌شخصی‌ها کاری به این کارها ندارند و کار خودشان را می‌کنند، آیا وقتش نیست وزارت‌ ارشاد و فرهنگ اسلامی لباس‌شخصی‌ها را تبدیل به لباس‌فرم کند و شغل آنها را به رسمیت بشناسد؟

آیا کسی به فکر بازنشستگی این عزیزان هست؟

واقعا لباس‌شخصی‌ها باید تا کی  دنبال مسئولین بدوند و چون شمع بسوزند؟

وقتش نرسیده گازسوز شوند، که هم بنزین کمتر مصرف شود، هم شمعشان قوی‌تر شود؟

آیا وقتش نرسیده سایت های ادارات را به عنوان خبرگزاری ثبت کنیم که دیگر لباس شخصی ها هم لباس فرم بپوشند و کارت رسانه روی سینه وصل کنند؟